ਗ਼ਜ਼ਲਉਮਰ ਦੀ ਤਖ਼ਤੀ ਦਾ ਜਦ ਤੋਂ ਰੰਗ ਫਿੱਕਾ ਪੈ ਗਿਆ।
ਵਕ਼ਤ ਹਰ ਇਕ ਸ਼ੌਕ ਆਪੇ ਚੁਪ ਚੁਪੀਤੇ ਲੈ ਗਿਆ।
----
ਲੱਭਿਆਂ ਲੱਭਣੀ ਨਹੀਂ ਫੁੱਲਾਂ ਤੋਂ ਵਿਛੜੀ ਮਹਿਕ ਹੁਣ,
ਕੌਣ ਜਾਣੇ ਕਿਸ ਤਰਫ਼ ਪੌਣਾਂ ਦਾ ਬੁੱਲਾ ਲੈ ਗਿਆ।
----
ਓਸ ਜਾਦੂਗਰ ਦਿਆਂ ਨੈਣਾਂ ‘ਚ ਸੀ ਜਾਦੂਗਰੀ,
ਪਲ ‘ਚ ਹੀ ਉਹ ਖ਼ਾਬ ਨੈਣਾਂ ‘ਚੋਂ ਚੁਰਾਕੇ ਲੈ ਗਿਆ।
----
ਨਾ ਕੋਈ ਮੰਜ਼ਿਲ ਮਿਲ਼ੀ ਨਾ ਘਰ ਟਿਕਾਣਾ ਉਮਰ ਭਰ,
ਸ਼ੌਕ ਇਹ ਕੈਸਾ ਸਫ਼ਰ ਦਾ ਬੱਦਲ਼ਾਂ ਨੂੰ ਪੈ ਗਿਆ।
----
ਆਪਣੀ ਹਸਤੀ ਮਿਟਾ ਕੇ ਹੀ ਰਹੂ ਆਖ਼ੀਰ ਨੂੰ,
ਸ਼ੌਕ ਦਰਿਆ ਨੂੰ ਸਫ਼ਰ ਦਾ ਸਾਗਰਾਂ ਵੱਲ ਲੈ ਗਿਆ।
No comments:
Post a Comment