ਘਰਨਜ਼ਮ
ਆਪਣਾ ਵੀ ਇਕ ਘਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ!
ਕਿਸੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਥੱਕੇ ਹਾਰੇ ਜਦੋਂ ਪਰਤਦੇ
ਗਲਵੱਕੜੀ ਵਿਚ ਲੈ ਲੈਂਦਾ ਸੀ!!
.............
ਘਰ ਦੀ ਰੰਗਲੀ ਛੱਤ ਦੀ ਛਾਵੇਂ
ਨਾ ਕੋਈ ਗਰਮੀ, ਗਰਮੀ ਹੀ ਸੀ
ਨਾ ਕੋਈ ਸਰਦੀ, ਸਰਦੀ ਹੀ ਸੀ
ਕਿਹੜਾ ਕਹਿਰੀ-ਮੌਸਮ ਸਾਨੂੰ ਪੋਹ ਸਕਦਾ ਸੀ?
ਹੋਠਾਂ ਉੱਤੇ ਸਦਾ ਲਹਿਰਦੀ
ਇੱਕ ਮਿੱਠੀ ਮੁਸਕਾਨ ਜਿਹੀ ਨੂੰ
ਕਿਹੜਾ ਚੰਦਰਾ ਪਲ ਸੀ, ਜਿਹੜਾ ਕੋਹ ਸਕਦਾ ਸੀ?
............
ਘਰ ਦੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਦੀ ਹੀ ਓਟ ਬੜੀ ਸੀ
ਢਾਰਸ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਜਿਹਾ ਸੀ
ਜੀਅ ਲਗਦਾ ਸੀ।
..............
ਘਰ ਦੇ ਇਕ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਦੀਵੇ ਦਾ ਚਾਨਣ ਹੀ
ਮਹਾਂ-ਨਗਰ ਦੀਆਂ ਕੁਲ ਰੌਸ਼ਨੀਆਂ ਤੋਂ
ਸੁੱਚਾ ਸੁੱਚਾ ਤੇ ਚਿੱਟਾ ਸੀ।
ਹੁਣ ਤਾਂ ਚਾਨਣੀ ਰਾਤ ਵਿਚ ਵੀ ਡਰ ਲਗਦਾ ਹੈ
ਮਨ ਭਰਦਾ ਹੈ।
..............
ਹੁਣ ਹਰ ਰਾਤ ਖ਼ੁਦਕੁਸ਼ੀ ਕਰਕੇ
ਅਪਣਾ ਆਪ ਸਵਾ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ
ਕਦੇ ਕਦੇ ਮਨ ਰੋ ਪੈਂਦਾ ਹੈ
ਇਸ ਨੂੰ ਫੇਰ ਵਰਾ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ।
..............
ਹੁਣ ਤਾਂ ਰੋਜ਼ ਉਦਾਸੇ ਸੱਖਣੇ
ਇਉਂ ਪਰਦੇਸੀ ਸੜਕਾਂ ਉੱਤੇ ਤੁਰਦੇ ਜਾਈਏ
ਪੱਤੜੀ ਪੱਤੜੀ ਕਿਰਦੇ ਜਾਈਏ
ਇਕ ਅਵਾਰਾ ਅਉਧ ਹੰਢਾਈਏ....
ਆਪਣਾ ਵੀ ਇਕ ਘਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ......
=====
ਵਰਤਮਾਨ
ਨਜ਼ਮ
ਵਰਤਮਾਨ ‘ਤੇ
ਸ਼ਿਕਵੇ ਕਰਦੇ
ਕਿਹੜੀ ਜੂਹ ਵਿਚ ਆ ਪਹੁੰਚੇ ਹਾਂ!
............
ਰਸਤੇ ਨਾਪੇ
ਵਾਟਾਂ ਲੰਘੀਆਂ
ਜੁ ਰੁੱਖ ਆਏ
ਸੱਭੇ ਰੁੱਖ ਹੀ
ਕਿੱਕਰਾਂ ਦੇ ਸਨ
ਕੰਡਿਆਲੇ ਅਤੇ ਰੁੱਖੇ ਰੁੱਖੇ।
.................
ਪਰ ਜਦ
ਪਿਛਾਂਹ ਪਰਤ ਕੇ ਡਿੱਠਾ
ਸਾਰੇ ਰੁੱਖ ਚੰਦਨ ਦੇ ਲੱਗੇ!
ਖ਼ੁਸ਼ਬੋ ਵੰਡਦੇ
ਠੰਢੇ-ਮਿੱਠੇ
ਮਿੱਤਰਾਂ ਵਰਗੇ!!
...............
ਹੁਣ ਜਿੱਧਰੋਂ ਵੀ ਵਿਚਰ ਰਹੇ ਹਾਂ
ਪਤਝੜ ਵਰਗੀ
ਬੇਰੁਖ਼ੀਆਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਲਗਦੀ ਹੈ!
.................
ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਪਰ ਜਦ
ਚਾਰ ਕੁ ਕਦਮ ਪਰੇਰੇ ਜਾ ਕੇ
ਪਰਤ ਪਿਛਾਂਹ ਵੱਲ ਤੱਕਾਂਗੇ
ਇਹ ਰੁੱਖੜੇ ਹੀ
ਇਉਂ ਜਾਪਣਗੇ
ਕੂਲ਼ੇ ਕੂਲ਼ੇ ਪੱਤਿਆਂ ਵਾਲ਼ੇ!
ਪਿਆਰੇ ਪਿਆਰੇ
ਮੋਹ ਦੀਆਂ ਮਿੱਠੀਆਂ ਛਾਵਾਂ ਵਾਲ਼ੇ!!
.............
ਅੱਜ ਜੋ ਆਪਣੇ
ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਵਿਚ
ਰੇਤ ਵਿਛੀ ਹੈ
ਲੰਘਦੇ ਹੀ ਬਸ
ਸੋਨੇ ਦੇ ਵਿਚ
ਵਟ ਜਾਣੀ ਹੈ।
ਜਿਸ ਨੂੰ ਦੂਰੋਂ ਵੇਖ ਵੇਖ ਕੇ
ਜੀਅ ਲਵਾਂਗੇ!
ਹਉਕੇ ਭਰ-ਭਰ
ਪਛਤਾਵਾਂਗੇ!!
...........
ਵਰਤਮਾਨ ‘ਤੇ
ਸ਼ਿਕਵੇ ਕਰਦੇ
ਕਿਹੜੀ ਜੂਹ ਵਿਚ......
1 comment:
शेर सिंह कंवल जी की दोनों नज़्मों ने मन मोह लिया। बहुत सुन्दर अभिव्यक्ति ! बधाई !
Post a Comment