ਸੰਤੋਖ ਧਾਲੀਵਾਲ - ਨਜ਼ਮ

ਬੋਲਾਂ ਦੇ ਝੁਰਮਟ
ਨਜ਼ਮ

ਭਰੇ ਮੇਲੇ ‘ਚ ਇਕ ਰੌਣਕ ਵਿਚਾਰੀ
ਵਿਛੜੇ ਬਾਲ ਵਾਂਗੂੰ ਫਿਰੇ ਬੇਸਹਾਰੀ
ਜਦੋਂ ਬੋਲਾਂ ਦੇ ਝੁਰਮਟ ਬਿਖਰ ਜਾਣਗੇ
ਭਟਕਦੇ ਹੋਏ ਪੈਰ ਫਿਰ ਕਿਧਰ ਜਾਣਗੇ ?
----
ਨ੍ਹੇਰੇ ਨੂੰ ਅਲਵਿਦਾ ਵੀ ਕਹਿ ਦਿਆਂਗਾ
ਧੁੱਪਾਂ ਨੂੰ ਮੋਕਲੇ ਵਿਹੜੇ ਵੀ ਦਿਆਂਗਾ
ਦਿਨ ਦੀ ਅੱਖ ਵਿਚ ਲੋ ਦਾ ਸੁਰਮਚੂ
ਸੁੱਤੇ ਉਠ ਕੇ ਸਵੇਰੇ ਜਦੋਂ ਪਾਣਗੇ ।
----
ਤਪਦਾ ਸਹਿਰਾ ਵੀ ਪੈਰਾਂ ਨੂੰ ਲੰਘਣਾ ਪਵੇਗਾ
ਪਾਣੀਆਂ ਤੇ ਪੁਲ ਵੀ ਇੱਕ ਬਨਣਾ ਪਵੇਗਾ
ਬੋਲ ਗਲ਼ੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਦਫ਼ਨ ਹੁੰਦੇ ਰਹੇ ਤਾਂ
ਫੇਰ ਬੁਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੰਝਲੀ ਕਿਵੇਂ ਲਾਣਗੇ ।
----
ਅਜੇ ਮੇਰਾ ਅੱਖਰ ਬੇ-ਸਹਾਰਾ ਜਿਹਾ ਹੈ
ਲ਼ਫਜ਼ਾਂ ਦੀ ਅੱਖ ਵਿਚ ਵੀ ਪਾਰਾ ਜਿਹਾ ਹੈ
ਨਜ਼ਮ ਦੇ ਚੌਰਾਹੇ ‘ਚ ਹੋਰ ਉਹ ਕਦੋਂ ਤਕ
ਬੇਵਫ਼ਾਈਆਂ ਦਾ ਟੂਣਾ ਕਰੀ ਜਾਣਗੇ ।
----
ਅਜੇ ਆਸ ਰਾਹਾਂ ਤੋਂ ਮੈਨੂੰ ਬੜੀ ਹੈ
ਮੇਰੀ ਤੋਰ ਹੁਣੇ ਹੀ ਤਾਂ ਪੈਂਡੇ ਚੜ੍ਹੀ ਹੈ
ਜੇ ਸੀਨੇ ‘ਚ ਹੰਭਲਾ ਹੀ ਨਾ ਰਿਹਾ ਤਾਂ
ਸਦਾ ਪੈੜਾਂ ਤੇ ਛਾਲੇ ਲੜੀ ਜਾਣਗੇ ।
----
ਸਾਗਰ ਦਾ ਲਹਿਰ ਬਸ ਇੱਕ ਹਾਦਸਾ ਹੈ
ਕਿਨਾਰਾ ਪਾਣੀਆਂ ਦੀ ਖੁਲ੍ਹ ਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਹੈ
ਤੁਰ ਗਈਆਂ ਲੈ ਕੇ ਜਿਧਰ ਨੂੰ ਹਵਾਵਾਂ
ਪਾਣੀ ਓਸੇ ਪਾਸੇ ਚਲੇ ਜਾਣਗੇ ।
----
ਕੰਧਾਂ ਦੇ ਵਾਂਗ ਖੁਰ ਜਾਵਾਂਗਾ ਮੈਂ ਵੀ
ਗੁਜ਼ਰੇ ਵਕਤ ਵਾਂਗੂੰ ਤੁਰ ਜਾਵਾਂਗਾ ਮੈਂ ਵੀ
ਜੇ ਵਿਹੜਾ ਚੁਪ ਕਰਕੇ ਜ਼ੁਲਮ ਸਹਿੰਦਾ ਰਿਹਾ ਤਾਂ
ਸਾਡੇ ਚੁਲ੍ਹਿਆਂ ‘ਚ ਹੌਕੇ ਠਰੀ ਜਾਣਗੇ ।
----
ਭਰੇ ਮੇਲੇ ‘ਚ ਇਕ ਰੌਣਕ ਵਿਚਾਰੀ
ਵਿਛੜੇ ਬਾਲ ਵਾਂਗੂੰ ਫਿਰੇ ਬੇ-ਸਹਾਰੀ
ਜਦੋਂ ਬੋਲਾਂ ਦੇ ਝੁਰਮਟ ਬਿਖਰ ਜਾਣਗੇ
ਭਟਕਦੇ ਹੋਏ ਪੈਰ ਫਿਰ ਕਿਧਰ ਜਾਣਗੇ ?