ਕਸ਼ਮੀਰ ਸਿੰਘ ਘੁੰਮਣ - ਨਜ਼ਮ

ਫੁੱਲ ਅਤੇ ਭੌਰ
ਨਜ਼ਮ

ਫੁੱਲ:

ਕੇਰਾਂ ਪੁੱਛਿਆ ਫੁੱਲ ਨੇ ਭੌਰ ਕੋਲ਼ੋਂ,

ਕਿਉਂ ਕੋਝੇ ਕਰਮ ਕਮਾਈ ਜਾਵੇਂ ।

ਇਕ ਫੁੱਲ ‘ਤੇ ਟਿਕ ਕੇ ਬੈਠਦਾ ਨੀ,

ਬੇ-ਸੁਰਾ ਸੰਗੀਤ ਸੁਣਾਈ ਜਾਵੇਂ ।

ਮੇਰੇ ਕੋਮਲ ਹੁਸਨ ਦਾ ਜਾਮ ਪੀਕੇ,

ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਵੀ ਰੂਪ ਗਵਾਈ ਜਾਵੇਂ ।

ਫਿਟ ਲਾਹਣਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਪਾਉਣ ਲੋਕੀਂ,

ਕਿਉਂ ਆਪਣੀ ਕਦਰ ਘਟਾਈ ਜਾਵੇਂ ।

----------

ਫੁੱਲ ਆਪਣੀ ਸਿਫ਼ਤ ਕਰਦਾ:

ਮੈਨੂੰ ਖਿੜਿਆ ਦੇਖ ਰਾਹੀ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੇ,

ਹਰ ਕੋਈ ਖੁਸ਼ਬੋਈ ਨੂੰ ਮਾਣਦਾ ਹੈ ।

ਮੈਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਵੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਸੰਸਾਰ ਸਾਰੇ,

ਸੁਹੱਪਣ ਮੇਰੇ ਤੇ ਕੁਲ ਜਹਾਨ ਦਾ ਹੈ ।

ਤੈਨੂੰ ਹਰ ਕੋਈ ਨਫ਼ਰਤ ਨਾਲ ਵੇਖੇ,

ਹੱਥ ਮਾਰ ਕੇ ਤੈਨੂੰ ਦੁਰਕਾਰਦਾ ਹੈ ।

ਤੂੰ ਕਾਲ਼ਾ ਭੂੰਡ ਤੇ ਕਾਲ਼ਾ ਰੰਗ ਤੇਰਾ,

ਹੁਸਨ ਦਾ ਲੋਭੀ ਮਨ ਸ਼ੈਤਾਨ ਦਾ ਹੈ ।

----------

ਭੌਰ:

ਭੌਰੇ ਆਖਿਆ ਸੋਚ ਕੇ ਫੁੱਲ ਤਾਈਂ,

ਮੰਨਿਆ ਮੈਂ ਕਾਲਾ ਭੂੰਡ ਸਦਾਂਵਦਾ ਹਾਂ।

ਕਾਲਾ ਰੰਗ ਬਖਸ਼ਿਆ ਕਰਤਾਰ ਮੇਰੇ,

ਸੱਚੇ ਰੱਬ ਦੇ ਹੀ ਗੁਣ ਗਾਂਵਦਾ ਹਾਂ ।

ਕਾਦਰ ਦੀ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਕੁਰਬਾਨ ਜਾਵਾਂ,

ਤਾਹੀਂਓ ਤੇਰੇ ਉੱਤੇ ਮੰਡਲਾਂਵਦਾ ਹਾਂ ।

ਜਦੋਂ ਪੱਤੀਆਂ ਵਿੱਚ ਤੂੰ ਘੁੱਟ ਲੈਂਦਾਂ,

ਉਸਦੀ ਯਾਦ ਵਿੱਚ ਰਾਤ ਬਿਤਾਂਵਦਾ ਹਾਂ ।

----------

ਫੁੱਲ:

ਫੁੱਲ ਨੇ ਸੋਚ ਕੇ ਜਰਾ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ,

ਨਾ ਭੌਰਿਆ ਮੇਰੇ ਤੇ ਰੋਹਬ ਜਮਾ ਐਵੇਂ ।

ਗੁਰੂ ਘਰਾਂ ਮੰਦਰਾਂ ਵਿੱਚ ਪਰਵਾਨ ਹੋਵਾਂ,

ਗੁੰਦ ਕੇ ਹਾਰ ਨਾ ਲੋਕੀਂ ਚੜ੍ਹਾਣ ਐਵੇਂ ।

ਹਰ ਘਰ ਦਾ ਮੈਂ ਸਦਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਬਣਦਾ,

ਫੁੱਲਦਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਲੋਕੀਂ ਸਜਾਣ ਐਵੇਂ ।

ਜਵਾਨ ਦਿਲਾਂ ਦੀ ਧੜਕਣ ਹਾਂ ਮੈਂ,

ਸੇਜ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਨਾ ਪ੍ਰੇਮੀ ਵਿਛਾਣ ਐਵੇਂ ।

----------

ਭੌਰ:

ਮੈਂ ਤਾਂ ਬੱਸ ਆਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਰੂਪ ਦਾ ਹਾਂ,

ਸੇਜ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਵਾਂਗ ਮਧੋਲਦਾ ਤੇ ਨਹੀਂ ।

ਤੇਰੇ ਪਿਆਰੇ ਜੇਹੇ ਮੁੱਖ ਨੂੰ ਛੋਹ ਲੈਂਦਾਂ,

ਬੇ ਕਦਰੇ ਵਾਂਗੂੰ ਡਾਲੀ ਤੋਂ ਤੋੜਦਾ ਤੇ ਨਹੀਂ ।

ਮੈਂ ਸੱਜਰੀ ਤਰੇਲ਼ ਵਿੱਚ ਨਹਾ ਲੈਂਦਾਂ,

ਪੁਜਾਰੀ ਵਾਂਗੂੰ ਨਦੀ ਵਿੱਚ ਰੋੜ੍ਹਦਾ ਤੇ ਨਹੀਂ ।

ਭੌਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਭੁੱਖੇ ਸਿਰਫ ਵਾਸ਼ਨਾ ਦੇ,

ਮਹਿਕ ਬਿਨਾਂ ਹੋਰ ਕੁੱਝ ਲੋੜਦਾ ਤੇ ਨਹੀਂ ।

----------

ਫੁੱਲ:

ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਹੁਸਨ ਰਹਿੰਦਾ,

ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਰੱਜ ਕੇ ਰੂਪ ਹੰਢਾ ਲੈਂਦਾਂ ।

ਜਦੋਂ ਮੁਰਝਾ ਕੇ ਜਰਾ ਕਰੂਪ ਹੋਵਾਂ,

ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਝੱਟ ਮੁੱਖ ਭਵਾਂ ਲੈਂਦਾਂ ।

ਜਦੋਂ ਪੱਤੀਆਂ ਮੇਰੀਆਂ ਸੁੱਕ ਜਾਵਣ,

ਜਾ ਕੇ ਹੋਰ ਕਿਤੇ ਡੇਰਾ ਲਾ ਬੈਂਹਦਾਂ ।

ਚਮੇਲੀ ਕੋਲੋਂ ਪੁੱਛ ਜੇ ਇਤਬਾਰ ਨਹੀਂ,

ਝੱਟ ਨਿਗ੍ਹਾ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਟਿਕਾ ਲੈਂਦਾਂ ।

----------

ਭੌਰ:

ਤੈਨੂੰ ਮੁਰਝਾਉਂਦਾ ਦੇਖ ਨਾ ਝੱਲ ਹੋਵੇ,

ਮੇਰਾ ਸੁਭਾਅ ਨਾ ਤੈਥੋਂ ਪਛਾਣ ਹੋਇਆ ।

ਜੋ ਜੰਮਿਆ ਉਸ ਇਕ ਦਿਨ ਮਰ ਜਾਣਾ,

ਉਸਦਾ ਭੇਦ ਨਹੀਂ ਤੈਥੋਂ ਜਾਣ ਹੋਇਆ ।

ਹਰ ਫੁੱਲ ‘ਚੋਂ ਨਜ਼ਰ ਭਗਵਾਨ ਆਵੇ,

ਸਿਰਜਣਹਾਰੇ ਤੋਂ ਮੈਂ ਕੁਰਬਾਨ ਹੋਇਆ ।

ਰੱਬੀ ਰੰਗ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਹਾਂ ਰੰਗ ਹੋਇਆ,

‘ਘੁੰਮਣ’ ਐਵੇਂ ਭੌਰਾ ਜੱਗ ਬਦਨਾਮ ਹੋਇਆ।