ਇਫ਼ਤਿਖ਼ਾਰ ਨਸੀਮ - ਉਰਦੂ ਰੰਗ

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਉਸੀ ਕਾ ਨਾਮ ਲੀਆ ਜੋ ਗ਼ਜ਼ਲ ਕਹੀ ਮੈਨੇ।
ਤਮਾਮ ਉਮਰ ਨਿਭਾਈ ਹੈ ਦੋਸਤੀ ਮੈਨੇ।

ਚਰਾਗ਼ ਹੂੰ ਮੈਂ ਅਗਰ ਬੁਝ ਗਯਾ ਤੋ ਕਿਆ ਗ਼ਮ ਹੈ,
ਕਿ ਜਿਤਨੀ ਦੇਰ ਜਲਾ ਰੌਸ਼ਨੀ ਤੋ ਕੀ ਮੈਨੇ।

ਮੈਂ ਸ਼ੇਰ ਦੇਖ ਕੇ ਪਿੰਜਰੇ ਮੇਂ ਖ਼ੁਸ਼ ਨਹੀਂ ਹੋਤਾ,
ਕਹਾਂ ਗੰਵਾ ਦੀ ਹੈ ਬਚਪਨ ਕੀ ਸਾਦਗੀ ਮੈਨੇ।

ਅਬ ਇਤਨਾ ਸ਼ੋਰ ਹੈ ਕੁਛ ਭੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਤਾ,
ਵੋ ਦਿਨ ਭੀ ਥੇ ਕਿ ਸਿਤਾਰੋਂ ਸੇ ਬਾਤ ਕੀ ਮੈਨੇ।

ਮੈਂ ਇਸ ਸੇ ਰੋਜ਼ ਗੁਜ਼ਰਤਾ ਹੂੰ ਅਜਨਬੀ ਕੀ ਤਰਹ,
ਖ਼ੁਦ ਅਪਨੇ ਘਰ ਮੇਂ ਬਨਾ ਲੀ ਹੈ ਇਕ ਗਲੀ ਮੈਨੇ।
=====
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਨਾ ਗਲੀਆਂ ਹੈਂ ਨਾ ਘਰ, ਕੁਛ ਭੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਸਿਤਾਰੋਂ ਸੇ ਉਧਰ ਕੁਛ ਭੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਥਕਨ ਕਹਿਤੀ ਹੈ, ‘ਆ ਘਰ ਲੌਟ ਜਾਏਂ,
ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ, ਯੇ ਸਫ਼ਰ ਕੁਛ ਭੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।’

ਪਰਿੰਦੇ ਤੋਂ ਅਜ਼ਲ ਕੇ ਬੇਵਫ਼ਾ ਹੈਂ,
ਖ਼ਿਜ਼ਾਂ ਮੇਂ ਸ਼ਾਖ਼ ਪਰ ਕੁਛ ਭੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਮੇਰਾ ਭਾਈ ਸੇ ਰਿਸ਼ਤਾ ਖ਼ੂਨ ਕਾ ਹੈ,
ਤੁਅਲੁੱਕ ਹੈ, ਮਗਰ ਕੁਛ ਭੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਯੇ ਅਲਮਾਰੀ ਤੋ ਹੈ ਵੈਸੇ ਕੀ ਵੈਸੀ,
ਕਿਤਾਬੋਂ ਕਾ ਅਸਰ ਕੁਛ ਭੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਬਹੁਤ ਤੱਯਾਰ ਥੇ ਜਬ ਵਕ਼ਤ ਆਯਾ,
ਕੀਆ ਤੋ ਸੋਚ ਕਰ ਕੁਛ ਭੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।
*****
ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਮੂਲ ਉਰਦੂ ਤੋਂ ਪੰਜਾਬੀ ਲਿਪੀਅੰਤਰ: ਸੁਰਿੰਦਰ ਸੋਹਲ