ਵੋਹ ਜ਼ਮੀਂ ਫਿਰ ਸੇ...
ਨਜ਼ਮ
( ਲਾਹੌਰ ਤੋਂ ਉਰਦੂ ਦੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਮੈਗਜ਼ੀਨ 'ਅਰਜ਼ੰਗ' ਵਿਚ ਛਪੀ ਨਜ਼ਮ )
-----
ਵੋਹ ਜ਼ਮੀਂ ਫਿਰ ਸੇ
ਕਯੂੰ ਪੁਕਾਰਤੀ ਹੈ ਮੁਝੇ
ਜਹਾਂ ਮਿੱਟੀ ਕੇ ਕੱਚੇ ਘਰ
ਸੂਰਜ ਕੇ ਸਾਥ ਸੁਰਖ਼
ਔਰ ਬਾਦਲੋਂ ਕੇ ਸਾਥ ਸਾਂਵਲੇ ਹੋ ਜਾਤੇ ਥੇ
ਜਹਾਂ ਕਾਹਵੇ ਕੇ ਮਹਿਕਤੇ ਬਾਗ਼ੋਂ ਮੇਂ
ਏਕ ਏਕ ਦਿਲਕਸ਼ ਸਬਜ਼ ਪੱਤੀ
ਮੇਰੀ ਹੰਸੀ, ਤੁਮਹਾਰੀ ਬੇਖ਼ੁਦੀ ਸੇ ਆਸ਼ਨਾ ਥੀ
ਜਹਾਂ ਚਾਰਕੋਲ ਸੇ ਰੰਗੇ ਬਦਨ
ਚਰਾਗਾਹੋਂ ਮੇਂ ਮਵੇਸ਼ੀ ਚਰਾਤੇ ਹੁਏ
ਸ਼ੋਖ਼ ਲਿਬਾਸੋਂ ਮੇਂ ਅਪਨਾ ਅਕਸ ਛੁਪਾ ਲੇਤੇ ਥੇ
ਔਰ ਸੁਨਸਾਨ ਸੜਕ ਕਿਨਾਰੇ
ਮੇਰਾ ਬੇਜਾ ਖ਼ੌਫ਼, ਤੁਮਹਾਰਾ ਜੁਨੂੰ
ਮਸਾਈਓਂ ਕੇ ਨਗ਼ਮੋਂ ਮੇਂ ਹਮ ਆਵਾਜ਼ ਹੋ ਜਾਤੇ ਥੇ
ਜਹਾਂ ਕ਼ਤਰਾ ਕ਼ਤਰਾ ਪਿਘਲੇ ਸੂਰਜ ਮੇਂ ਡੂਬੀਂ
ਨੀਲੀ ਝੀਲੇਂ ਦੀਵਾਨੀ ਹੋ ਕਰ
ਨਾਰੰਗੀ ਓੜ੍ਹਨੀ ਮੇਂ ਸ਼ਾਮ ਢਲੇ ਮੁਸਕਰਾਤੀ ਥੀਂ
ਜਹਾਂ ਨਦੀ ਸੇ ਪਾਨੀ ਪੀਤੇ ਸ਼ੇਰੋਂ ਕੋ ਦੇਖ ਕਰ
ਅੰਧੇਰੀ ਰਾਤੋਂ ਮੇਂ ਮੇਰਾ ਹਾਥ ਥਾਮ ਕਰ ਤੁਮ
ਮੇਰੀ ਧੜਕਨੇਂ, ਜੁਗਨੂਓਂ ਕੀ ਆਂਖੋਂ ਮੇਂ ਗਿਨ ਲੇਤੇ ਥੇ
ਆਜ ਸਾਂਸੇਂ ਫਿਰ ਸੇ ਉਲਝੀ ਹੈਂ
ਬੁਝੇ ਸੇ ਚਿਹਰੇ ਪਰ ਚਰਾਗ਼ ਰੌਸ਼ਨ ਹੁਏ ਹੈਂ
ਵੋਹ ਜ਼ਮੀਂ ਫਿਰ ਸੇ ਕਯੂੰ ਪੁਕਾਰਤੀ ਹੈ ਮੁਝੇ...
No comments:
Post a Comment