ਡਾ: ਸੁਖਪਾਲ - ਨਜ਼ਮ

ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਵੇਲ

ਨਜ਼ਮ

ਵਰ੍ਹਿਆ ਬਾਅਦ ਉਹ ਪਰਤਿਆ

ਅੱਗੇ ਨਾਲ਼ੋਂ ਵੱਧ ਚਿੱਟੇ ਕੱਪੜੇ-

ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤ ਉੱਚਾ ਸਿਰ-

ਲੈ ਕੇ

...........

ਕੋਮਲ ਵੇਲ ਨੇ

ਜੰਗਲ਼ ਵਿੱਚੋਂ ਵੀ ਇਕੱਲੇ ਲੰਘ ਕੇ ਵੀ

ਆਪਣੇ ਫੁੱਲ ਬਚਾ ਰੱਖੇ ਸਨ

...........

ਉਹ ਗੰਭੀਰ ਸੁਰ ਵਿਚ ਬੋਲਿਆ:

‘ਹੁਣ ਮੇਰੀ ਸਮਝ ਵੱਡੀ ਹੋ ਗਈ ਏ

ਮੈਂ ਆਦਰ ਤਾਂ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਤੇਰੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ

ਪਰ ਏਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਛੋਹ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ’

................

ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦੀ ਚੁੱਪ ਬਾਅਦ ਉਹ ਬੋਲੀ:

‘ਜਿਸਦੇ ਹੋਣ ਨਾਲ਼ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਛੋਟੀ ਹੋ ਜਾਵੇ

ਉਹ ਸਮਝ ਵੱਡੀ ਕਿਵੇਂ ਹੋਈ?’

.................

ਉਸਦੇ ਕੱਪੜੇ -

ਪਲੋ-ਪਲੀ ਮੈਲ਼ੇ ਹੋ ਗਏ

ਝੁਕੇ ਹੋਏ ਸਿਰ ਨਾਲ਼

ਉਹ ਪਰਤ ਗਿਆ

.................

ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਬਾਅਦ ਫੇਰ ਪਰਤਿਆ ਉਹ

.................

ਏਸ ਵਾਰੀ:

ਉਸਦਾ ਸਿਰ ਸਾਵਾਂ ਸੀ

ਉਹ ਪੌਣ ਵਾਂਗ ਝੂੰਮ ਰਿਹਾ ਸੀ

ਪਿੰਡੇ ਉੱਤੇ ਗੀਤਾਂ ਦਾ ਪਹਿਰਨ ਸੀ

.................

ਦਹਿਲੀਜ਼ ਕੋਲ਼ ਆ ਕੇ ਉਹ ਬੋਲਿਆ ਨਹੀਂ

ਹੱਸ ਪਿਆ

ਵੇਲ ਨੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ‘ਚ ਮਲ਼ਿਆ

ਮਹਿਕ ਤੇ ਪੌਣ ਆਪੋ ਵਿਚ ਸਮਾਅ ਗਏ....!