ਕੇਹਰ ਸ਼ਰੀਫ਼ - ਨਜ਼ਮ

ਬੇਚੈਨ ਪਰਿੰਦੇ

ਨਜ਼ਮ

ਉਦਾਸ ਸਮਿਆਂ ਦੇ ਬੇਚੈਨ ਪਰਿੰਦੇ

ਸਿਮਰਤੀਆਂ ’ਚ ਅਟਕੀ

ਚੁੱਪ ਦੇ ਅਰਥ ਢੂੰਡਦੇ

ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਅੰਦਰਲੇ ਵਿਰੋਧਾਭਾਸ ਰਾਹੀਂ

ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਰਾਹ ਦੱਸਦੇ

ਵਿਚਾਰਾਂ / ਵਿਚਾਰਧਾਰਾਵਾਂ ਦੇ ਜੰਗਲ ਵਿਚੋਂ ਲੰਘਦਿਆਂ

ਦਵੰਧ ਭਰਿਆ ਰਸਤਾ ਕੱਟਦੇ ਹੋਏ

ਅਟਕ ਕੇ ਸੋਚਣ ਲਗਦੇ ਹਨ

ਕਿ.....

......................

ਜਦੋਂ ਸਮਾਜੀ ਸਮੂਹਾਂ ਦੀ

ਜੰਮੀ ਬਰਫ਼ ਤਿੜਕਦੀ ਹੈ

ਧੂੰਆਂ ਖਿਲਰਦਾ ਹੈ , ਰੋਹ ਭਰੇ ਬੋਲਾਂ ਦਾ

ਬੋਲ / ਸ਼ਬਦ ਖੜਾਕ ਕਰਦੇ ਹਨ

ਗੂੰਜਦੇ ਹਨ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ

ਲਾਵਾ ਫੁੱਟਦਾ ਹੈ ਹੱਕ ਸੱਚ ਦਾ

ਅਰਥਾਂ ਦੀ ਕਾੜ ਕਾੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ

ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ

ਚੁੱਪ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਟੁੱਟਦੀ

ਕੀ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਧਰਤ

ਅਸਲ ਵਿਚ ਪਥਰੀਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ?

ਬਗਾਵਤ ਦੇ ਪੈਰੀਂ ਬੇੜੀਆਂ ਹਨ

ਜਾਂ ਫੇਰ ਮਹਿੰਦੀ ਲੱਗੀ ਹੈ?

ਸੁਪਨਾ ਸੱਚ ਕਿਵੇਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ?

................

ਜੰਮਦੇ ਹਨ, ਸਵਾਲ ਦਰ ਸਵਾਲ

ਉਸ ਸੋਚ ਦੀ ਹਲਚਲ – ਮੱਥੇ ਵਿਚ ਬਾਲਦੀ ਹੈ

ਚੇਤਨਾ ਦੀ ਧੂਣੀ

ਜੋ ਸੁਨੇਹਾ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ

ਕਿਸੇ ਦਿਸਦੀ ਅਣਦਿਸਦੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਦਾ

ਉਦਾਸ ਸਮਿਆਂ ਦੇ ਬੇਚੈਨ ਪਰਿੰਦੇ

ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਡਦੇ ਹਨ

ਸੁਪਨੇ ਨੂੰ, ਆਸ ਦੇ ਫੰਗ ਲਾ ਕੇ

ਜ਼ਖ਼ਮੀ ਸੋਚਾਂ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ’ਚੋਂ ਨਿਕਲ

ਬੀਤ ਗਏ ਦੇ ਝੋਰਿਆਂ ਦੇ ਝਾੜੇ ਝੰਬੇ

ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਉੱਤਰ ਆਈ

ਗੁੱਸੇ ਦੀ ਲਾਲ ਡੋਰ ਲੈ ਕੇ

ਵਕਤ ਨਾਲ ਇਕ-ਮਿਕ ਹੋਣ ਵਾਸਤੇ

ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੇ ਅੰਬਰ ਨੂੰ

ਟਾਕੀ ਲਾਉਣ ਲਈ

ਉਤਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ.......

ਪਤਾਲ ਦੇ ਧੁਰ ਤੱਕ

ਖਿਲਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਪੂਰੇ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਅੰਦਰ

ਆਪਣੀ ਦਬ-ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਨਾਲ

ਭਵਿੱਖ ਵਾਲੀ ਡਿਉੜੀ ਦੀ ਸਰਦਲ ਤੇ ਜਾ ਕੇ

ਲੰਘ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅੰਦਰ,

ਬਿਨ ਦਸਤਕ ਦਿੱਤਿਆਂ

ਅਤੇ ਘੂਰਦੇ ਹਨ ਅਧੂਰੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਨੂੰ

ਨਵੀਂ ਉੱਗ ਆਈ ਸੋਚ ਦੇ ਆਸਰੇ

ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਝੁੰਡ ਵਿਚ ਬੈਠਕੇ

ਸਮੇਂ ਸੰਗ ਸੰਵਾਦ ਰਚਾਉਂਦੇ ਹਨ

ਸਮੇਂ ਦੀ ਤੋਰ ਬਦਲਨ ਦਾ ਅਹਿਦ ਲੈਂਦੇ ਹਨ

.....................

ਸਮਾਂ, ਸੰਵਾਦ ਤੇ ਸਲੀਕਾ ਆਪਸ ਵਿਚ ਮਿਲਦੇ ਹਨ

ਧਰਤੀ ਦੇ ਪੈਰੀਂ ਬੱਝੀ ਝਾਂਜਰ ਛਣਕਦੀ ਹੈ

ਆਪਾ ਵਾਰਨ ਦਾ ਸਿਦਕ ਜੰਮਦਾ ਹੈ

ਰਾਤ ਦੇ ਆਖਰੀ ਪਹਿਰ ਦਾ ਪਹੁ-ਫੁਟਾਲਾ

ਲੋਅ ਦਾ ਸਬੱਬ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ

ਪਰਿੰਦੇ ਚੜ੍ਹਦੇ ਦੀ ਲਾਲੀ ਨੂੰ ’ਵਾਜ ਮਾਰਦੇ ਹਨ

ਆਪਣੇ ਹੀ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਦਰਦ ਮੱਥੇ ਵਿਚ ਰੱਖਕੇ

ਸੋਚ ਤੇ ਜੋਸ਼ ਭਰੀ, ਥਕੇਵੇਂ ਰਹਿਤ

ਲੰਬੀ ਉਡਾਣ ਭਰਦੇ ਹਨ

..................

ਉਦਾਸ ਸਮਿਆਂ ਦੇ ਬੇਚੈਨ ਪਰਿੰਦੇ ਹੀ

ਇਸ ਧਰਤੀ ਦੇ ਪੈਗੰਬਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।