ਨਦੀ ਵਿਚ ਤੈਰਦਿਆਂਨਜ਼ਮ
ਉਸ ਨੂੰ ਮੈਂ ਮਿਲ਼ਿਆ ਤਾਂ
ਉਹ ਗ਼ੁੱਸੇ ਵਿਚ
ਕਾਗ਼ਜ਼ ਦੇ ਟੁਕੜੇ ਪਾੜ ਪਾੜ ਕੇ ਸੁੱਟੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ
.........
ਮੇਂ ਪੁੱਛਿਆ – “ ਇਹ ਕੀ?”
ਉਹ ਸਿਸਕਣ ਵਾਂਗੂੰ ਬੋਲੀ:
“ਖ਼ਤ ਸਨ ਕੁਝ ਰੂਹਾਂ ਵਰਗੇ
ਐਵੇਂ ਸਿਰਨਾਵੇਂ ਗ਼ਲਤ ਲਿਖ ਬੈਠੀ ਸਾਂ..”
..............
ਇਸ ਗਹਿਰੀ ਚੁੱਪ ਦਰਮਿਆਨ
ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਨਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ‘ਚ ਕਿਵੇਂ ਸੁੱਕ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ
.................
ਫਿਰ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਖ਼ਤ ਲਿਖਿਆ
“ਜ਼ਰੂਰੀ ਨਹੀਂ ਹਰ ਛਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਮਹਿਫੂਜ਼ ਹੀ ਹੋਵੇ
ਤੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਗਮਲਿਆਂ ‘ਚ ਲਾਉਂਦੇ ਤਾਂ ਫੁੱਲ ਹਾਂ
ਪਰ ਉੱਗ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਕੈਕਟਸ...”
..............
ਉਸ ਜਵਾਬ ਘੱਲਿਆ:
“ ਤੂੰ ਖ਼ਤ ਤਾਂ ਠੀਕ ਸਿਰਨਾਵੇਂ ‘ਤੇ ਲਿਖਿਆ ਹੈ
ਪਰ ਇਬਾਰਤ ਤੇਰੀ ਰੂਹਾਂ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਕੱਚੀ ਹੈ
ਮੁਆਫ਼ ਕਰੀਂ...!”
...............
ਫਿਰ ਜਦ ਅਸੀਂ ਮਿਲ਼ੇ ਤਾਂ ਉਸ ਕਿਹਾ
“ਗੱਲ ਤਾਂ ਕਰ ਕੋਈ, ਚੁੱਪ ਤਾਂ ਰੇਤਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਨਿਰੀ”
...............
ਮੈਂ ਕਿਹਾ:
“ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਵਾਸਤੇ
ਤੇਰੇ ਕੋਲ਼ ਕੋਈ ਡਸਟਬੀਨ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ...!”
2 comments:
ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਨਜ਼ਮ ਹੈ
बहुत सोहणी कविता है विशाल जी दी। मैं वी इन्हां दीआं कवितावां दा अनुवाद अपने ब्लॉग 'सेतु साहित्य' अते 'गवाक्ष' विच लाया सी।
Post a Comment