ਗ਼ਜ਼ਲਅੰਬਰ ਦੇ ਵਿਚ ਝੁੰਮਰ ਪਾਉਂਦੇ ਕਿਰਨਾਂ ਦੇ ਵਣਜਾਰੇ।
ਚਾਰੇ ਕੰਨੀਆਂ ਖ਼ਾਲੀ ਕਰਕੇ ਸ਼ਾਮੀਂ ਤੁਰੇ ਵਿਚਾਰੇ।
-----
ਵਾਂਗ ਫ਼ੁਹਾਰੇ ਹੱਸਦਾ ਹੱਸਦਾ ਜੋ ਦੂਹਰਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ,
ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਦਰਿਆ ਦੇ ਗ਼ਮ ਵਿਚ ਚੁੱਭੀ ਤਾਂ ਕੋਈ ਮਾਰੇ।
-----
ਹਾਦਸਿਆਂ ਤੋਂ ਬਚਦੇ ਬਚਦੇ ਫੇਰ ਹਾਦਸਾ ਹੋਇਆ,
ਟੁਕੜੇ ਕਰ ਗਏ ਇਕ ਸੋਹਣੀ ਦੇ ਤਿੱਖੇ ਨੈਣ-ਕਟਾਰੇ।
-----
ਆਪੋ-ਅਪਣੀ ਵਹਿੰਗੀ ਚੁੱਕੀ ਹਰ ਕੋਈ ਤੁਰਿਆ ਜਾਂਦਾ,
ਹਰ ਇਕ ਦੇ ਹੀ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠਾਂ ਦਗ਼ਦੇ ਨੇ ਅੰਗਿਆਰੇ।
-----
ਸਭ ਨੂੰ ਅਪਣਾ ਅਪਣਾ ਗ਼ਮ ਹੈ ਸਭਨਾਂ ਨੇ ਦਰ ਭੀੜੇ,
ਕਿਸ ਇਛਰਾਂ ਦੇ ਮਹਿਲੀਂ ਜਾ ਕੇ ਪੂਰਨ ਧਾਹਾਂ ਮਾਰੇ?
-----
ਪਹੁ-ਫ਼ੁਟਦੀ ਹੈ, ਦਿਨ ਢਲ਼ਦਾ ਹੈ ਨਦੀ ਸਮੇਂ ਦੀ ਵਹਿੰਦੀ,
ਰੁੱਖ ਵਹਿਣ ਨੇ ਹੱਸਦੇ ਰੋਂਦੇ ਸਾਰੇ ਢਾ ਢਾ ਮਾਰੇ।
-----
ਸਾਡੀ ਗਾਥਾ ਗ਼ਮ ਦੀ ਗਾਥਾ, ਇਹ ਜੀਵਨ ਦੀ ਗਾਥਾ,
ਇਸ ਗਾਥਾ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸੁਣਦੇ ਵਲੀ-ਔਲੀਏ ਹਾਰੇ!
1 comment:
bahut hi vadhia ghazal, saare shaer changge han.
Post a Comment