ਦੋਸਤੋ! ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਸਾਂਝੀ ਕਰਦਿਆਂ ਵੀ ਬੜੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ਕਿ ਕੈਨੇਡਾ ਵਸਦੇ ਲੇਖਕ ਸਤਿਕਾਰਤ ਮੇਜਰ ਸਿੰਘ ਨਾਗਰਾ ਜੀ ਨੇ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ ਨਜ਼ਮ ਭੇਜ ਕੇ ‘ਆਰਸੀ’ ਦੇ ਪਾਠਕਾਂ /ਲੇਖਕਾਂ ਨਾਲ਼ ਪਹਿਲੀ ਸਾਹਿਤਕ ਸਾਂਝ ਪਾਈ ਹੈ। ਨਾਗਰਾ ਸਾਹਿਬ ਨਾਲ਼ ਜਿੰਨੀ ਵਾਰ ਵੀ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਕੈਲਗਰੀ ਰਹਿੰਦੇ ਸਮੇਂ ਹੋਈ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸੁਹਿਰਦਤਾ ਅਤੇ ਨਿੱਘੇ ਸੁਭਾਅ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਚੰਗੇ ਸਾਹਿਤ ਨਾਲ਼ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬੜਾ ਮੋਹ ਹੈ।ਤਿਉਹਾਰ
ਨਜ਼ਮ
ਹਰ ਵਰ੍ਹੇ ਕੁਝ ਪਲ,
ਕੁਝ ਦਿਨ ਤੇ ਤਿਥਾਂ
ਐਸੇ ਵੀ ਹਨ ਆਉਂਦੇ।
ਤਿਉਹਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੰਨ ਕੇ ਆਪਾਂ
ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਨਾਲ ਹਾਂ ਮਨਾਉਂਦੇ ।
----
ਪਰ ਬਦਲ ਲਏ ਕਿਉਂ
ਤਿਉਹਾਰ ਮਨਾਵਣ ਦੇ ਹੁਣ ਢੰਗ ?
ਛਿੜੀ ਕਿਉਂ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਆਪਸ ਵਿੱਚ
ਹਰ ਵੇਲੇ ਨਫ਼ਰਤ ਦੀ ਜੰਗ ?
----
ਲੋਹੜੀ ਹੁਣ ਜਦ ਜਦ ਵੀ ਆਵੇ
ਨਿੱਘ ਉਸਦਾ ਨਾ ਮੈਨੂੰ ਥਿਆਵੇ।
ਨਫ਼ਰਤ ਦੀਆਂ ਅੱਗਾਂ ਨਾਲ ਜਲ਼ਦੇ ਘਰ
ਦੈਂਤ ਇਹ ਲੋਹੜੀ ਰੋਜ਼ ਮਨਾਵੇ।
----
ਹੋਲੀ ਰੰਗਾਂ ਗੁਲਾਲਾਂ ਦੀ ਵਿੱਚ
ਲਾਲ ਰੰਗ ਤੋਂ ਲਗਦੈ ਭੈਅ।
ਨਿਤ ਲਹੂ ਦੀ ਹੌਲੀ ਅੰਦਰ
ਛਾਈ ਰਹਿੰਦੀ ਮਾਤਮੀ ਸ਼ੈਅ।
----
ਦੁਸਹਿਰੇ ਦੇ ਦਿਨ ਰਾਵਣ ਬੁੱਤ ਨੂੰ
ਮਿਲਕੇ ਲੋਕੀਂ ਅੱਗ ਲਗਾਉਂਦੇ।
ਪਰ ਇੱਥੇ ਕਲਯੁਗੀ ਰਾਵਣ
ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਘੁੰਮਣ, ਹੱਸਦੇ, ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ।
----
ਦਿਵਾਲੀ ਦੇ ਪਟਾਕਿਆਂ ਦੇ ਧਮਾਕੇ
ਗੋਲੀਆਂ ਚੱਲਣ ਦਾ ਪਾਉਣ ਭੁਲੇਖਾ।
ਜਿਉਂ ਅੰਬਰਾਂ ਵਿੱਚ ਲੱਗੀ ਲੜਾਈ
ਆਤਿਸ਼ਬਾਜ਼ੀ ਖਿੱਚਦੀ ਰੇਖਾ।
---
ਮੇਲਿਆਂ, ਤੀਰਥਾਂ ਦੀ ਰੌਣਕ
ਅੱਜ ਕਿਸਨੇ ਹੈ ਲੁੱਟ ਲਈ ।
ਨਫ਼ਰਤੀ ਵਾ-ਵਰੋਲਿਆਂ ਦੀ ਹਵਾ
ਸਾਂਝੀਵਾਲਤਾ ਦੇ ਰੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਟ ਗਈ।
----
ਮਹੱਤਤਾ ਤੇ ਪਵਿੱਤਰਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ
ਵਜੂਦ ਵੀ ਨਸ਼ਟ ਹੋਣੋ ਹਾਂ ਡਰਦਾ।
ਤਿਉਹਾਰ ਮਨਾਉਂਣ ਨੂੰ ਹੁਣ ਸ਼ਾਇਦ
ਇਸ ਲਈ ਮੇਰਾ ਚਿੱਤ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ।
