ਅਜ਼ੀਮ ਸ਼ੇਖਰ - ਦੋ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਵਕਤ ਪਾ ਕੇ ਉਲਝਣਾਂ, ਜੀਣਾ ਸਦਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਕਰੇ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਅਲਵਿਦਾ ਲਈ, ਫੇਰ ਵੀ ਨਾਂ ਦਿਲ ਕਰੇ।
ਭੀੜ ਅੰਦਰ ਹਾਂ ਇਕੱਲੇ, ਫਿਰ ਵੀ ਲੱਗਣ ਮਹਿਫਲਾਂ,
ਗੁੰਮ-ਸ਼ੁਦਾ ਪਰਛਾਵਿਆਂ ਨੂੰ, ਦਿਲ ਜਦੋਂ ਸ਼ਾਮਿਲ ਕਰੇ।
ਸਾਡੇ ਮਸਤਕ ਸੌ ਲਕੀਰਾਂ, ਫੇਰ ਵੀ ਲੱਗੀਏ ਉਦਾਸ ,
ਇੱਕੋ ਬਿੰਦੀ ਮੱਥੇ ਉਸਦੇ, ਫੇਰ ਵੀ ਝਿਲਮਿਲ ਕਰੇ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਪਰਤੀਤ ਹੋਵੇ, ਪਰਤਦੀ ਦਰ ‘ਤੋਂ ਉਦੋਂ ,
ਜਦੋਂ ਮਹਿਰਮ ਆੳਣ ਮਗਰੋਂ, ਮੁੜਣ ਦੀ ਕਾਹਲ ਕਰੇ।
ਬਦਲੀਆਂ ਰੁੱਤਾਂ ਅਨੇਕਾਂ, ਪਰ ਉਡੀਕੇ ਦਿਲ ਸਦਾ ,
ਪੱਥਰਾਂ ਨੂੰ ਰੁੱਤ ਜੇਹੜੀ, ਜਿਉਣ ਦੇ ਕਾਬਿਲ ਕਰੇ।
ਪਾਰਦਰਸ਼ੀ ਸ਼ੀਸਿ਼ਆਂ ਵਿੱਚ, ਗੀਤ ਸੀ ਖ਼ਸ਼ਬੋ ਜਿਹੇ,
ਵਕਤ ਨੇ ਜੋ ਜ਼ੀਰ ਲਏ, 'ਸ਼ੇਖਰ' ਕਿਵੇਂ ਹਾਸਿਲ ਕਰੇ।
-------------------------------------
ਗ਼ਜ਼ਲ

ਵੇਖਕੇ ਪੌਣਾਂ ਦੀ ਹਲਚਲ, ਪਰਖਕੇ ਖੰਭਾਂ ਦੀ ਜਾਨ।
ਆਖਰੀ ਦਮ ਤੀਕ ਭਰਨੀ, ਅੰਬਰੀਂ ਲੰਮੀ ਉਡਾਨ ।
ਪੱਥਰਾਂ ‘ਤੇ ਨਾਮ ਲਿਖਕੇ, ਕਦਰ ਪਾਵੇਗਾ ਜਹਾਨ,
ਵੇਚਦਾ ਨਹੀਂ ਸ਼ਖ਼ਸ ਜੇਹੜਾ, ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਤੀਕਰ ਈਮਾਨ।
ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੇ ਫਾਸਲੇ ਸਭ, ਮਿਟਣ ਲਗਦੇ ਨੇ ਜਦੋਂ,
ਛਲਕਦਾ ਜ਼ਜ਼ਬਾਤ ਹੋਵੇ, ਥਿਰਕਦੀ ਹੋਵੇ ਜ਼ੁਬਾਨ।
ਨਜ਼ਰ ਦਾ ਪਾਸਾਰ ਸਿਮਟੇ, ਸਿਰਫ ਉਸ ਤੀਕਰ ਰਹੇ,
ਵੇਖਦੇ ਹੀ ਸਾਰ ਜਿਸ ਨੂੰ, ਉਲਝਣਾਂ ਹੋਵਣ ਆਸਾਨ।
ਜਾਣ ਵੇਲੇ ਯਾਦ ਕਰਕੇ, ਕਰਨੀਆਂ ਬੰਦ ਖਿੜਕੀਆਂ,
ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮਜ਼ਬੂਰ ਹੋ ਕੇ, ਜਾਗਦਾ ਰਹਿੰਦੈ ਮਕਾਨ।
ਸੀਨੇ ਅੰਦਰ ਸਾਂਭ ਲਈਆਂ, ਨਾਲ ਹੀ ਯਾਦਾਂ 'ਅਜ਼ੀਮ',
ਤੁਰ ਪਏ ਪਰਦੇਸ ਜਿਸ ਦਿਨ, ਬੰਨ੍ਹਕੇ ਲੋਕੀਂ ਸਾਮਾਨ।