ਤਨਦੀਪ 'ਤਮੰਨਾ' - ਨਜ਼ਮ

ਚੇਤਿਆਂ ਦੇ ਜੁਗਨੂੰ
ਨਜ਼ਮ
ਚੱਲਿਆ ਤੂੰ ਵੀ ਸੈਂ
ਤੇ ਮੈਂ ਵੀ।
ਜੁਗਨੂੰਆਂ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ‘ਚ-
ਨੰਗੇ ਪੈਰੀਂ
ਘਣੇ ਹਨੇਰੇ ਜੰਗਲ਼ਾਂ ਵੱਲ।
ਮੇਰੇ ਲਹੂ-ਲੁਹਾਨ ਹੋਏ ਪੈਰ
ਮਖਮਲੀ ਘਾਹ ਤੇ ਟਿਕਾ
ਤੂੰ ਚੁਗ ਦਿੱਤੇ
ਕੰਡੇ, ਸੂਲ਼ਾਂ ਤੇ ਭੱਖੜੇ।
ਮੇਰੇ ਹੋਠਾਂ ‘ਤੇ ਚੀਸਾਂ ਸਨ-
ਤੇ ਤੇਰੇ ਅੱਖਾਂ ਦੀਆਂ ਪੁਤਲੀਆਂ ‘ਚ
ਅਣਕਿਆਸੇ ਦਰਦ ਦਾ
ਸਮੁੰਦਰ ਸੀ ਠਾਠਾਂ ਮਾਰਦਾ।
ਮੈਂ ਸੁੰਗੜਦੀ, ਸਿਮਟਦੀ
ਸ਼ਰਮਾਉਂਦੀ ਨੇ
ਤੇਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਅੱਲੇ ਜ਼ਖ਼ਮਾਂ ‘ਤੇ
ਰੱਖ ਦਿੱਤੇ ਕੰਬਦੇ, ਠਰਦੇ ਹੋਂਠ।
ਚੀਸ ਤੇਰੇ ਮੂੰਹੋਂ ਨਿੱਕਲ
ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਬਣ ਹਵਾ ਹੋ ਗਈ।
“..ਆਰਾਮ ਆਇਐ ?”
“…ਹਾਂ !!” ਸੁਣ
ਸਹਿਮੀ ਜਿਹੀ ਮੁਸਕਾਨ ਫ਼ੈਲੀ
ਮਸਤ ਭੋਲ਼ੇ ਚਿਹਰਿਆਂ ‘ਤੇ।
ਤਿਤਲੀਆਂ ਵਰਗੇ
ਸ਼ੋਖ਼ ਰੰਗ ਖਿੜਨ ਲੱਗੇ।
ਤੂੰ ਕਿਹਾ:
“…ਤੂੰ ਨਦੀ ਏਂ..ਮੈਂ ਦਰਿਆ…
ਮੇਰੇ ਨਾਲ਼ ਰਲ਼ ਕੇ ਜੁਗਨੂੰ ਲੱਭੇਂਗੀ ?”
ਹਲਕੀ ਪਿਆਜ਼ੀ ਰੰਗੀ
ਚੁੰਨੀ ਦਾ ਲੜ
ਉਂਗਲ਼ੀ ‘ਤੇ ਲਪੇਟਦਿਆਂ
ਮੈਂ ਕਿਹਾ:
“…ਮ੍ਰਿਗਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਤੋਂ ਡਰਦੀ ਹਾਂ…
ਕਿਤੇ ਰੇਗਿਸਤਾਨ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਲੈ ਜਾਏਂਗਾ ?”
“… ਜਮਾਂ ਈ ਕਮਲ਼ੀ ਐਂ …!!”
ਤੇਰੇ ਮੂੰਹੋਂ ਨਿੱਕਲੇ ਸ਼ਬਦ
ਹਾਸਿਆਂ ਸੰਗ ਰਲ਼-
ਜੰਗਲ਼ ਦੀ ਹਰਿਆਲੀ ਹੋ ਗਏ।
ਹੁਣ ਆਪਾਂ
ਹਰ ਰਾਤ ਜੁਗਨੂੰ ਫੜਦੇ ਆਂ…
ਨੇਰ੍ਹੇ ਦੀ ਫ਼ੁਲਕਾਰੀ ‘ਤੇ ਸਜਾਅ…
ਇੱਕ-ਦੂਜੇ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ‘ਚ
ਜਗਦੀਆਂ ਮਸ਼ਾਲਾਂ ਚੁੰਮ
ਸੂਰਜ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਕਿਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ
ਜੁਗਨੂੰਆਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੰਨੇ ਆਂ
ਤੇ ਤੂੰ ਡੀਕ ਲੈਂਦਾ ਏਂ
ਇੱਕੇ ਸਾਹ-
ਮੇਰੀਆਂ ਪਲਕਾਂ ਤੇ ਬੋਚੇ-
ਮੋਤੀਆਂ ਵਰਗੇ ਸੁੱਚੇ
ਪਾਰਦਰਸ਼ੀ
ਸ਼ਬਨਮ ਦੇ ਕਤਰੇ।