ਗਗਨਦੀਪ ਸ਼ਰਮਾ - ਨਜ਼ਮ

ਮਿਲ਼ਦੀ ਗਿਲ਼ਦੀ ਰਹੀਂ...
ਨਜ਼ਮ

ਕਵਿਤਾ
ਤੂੰ ਮਿਲ਼ਦੀ ਗਿਲ਼ਦੀ ਰਹੀਂ
ਦੂਰ ਨਾ ਹੋਵੀਂ ਮੈਥੋਂ
ਮੇਰੇ ਮਨ ਪੈੜਾਂ ਪਾਉਂਦੀ ਰਹੀਂ
ਮੇਰੇ ਘਰ ਆਉਂਦੀ ਜਾਂਦੀ ਰਹੀਂ !
---
ਕਵਿਤਾ।
ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਹੰਝੂ
ਕਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੁਸਕਾਨ ਬਣ ਕੇ
ਮਾਂ ਦੀ ਲੋਰੀ
ਜਾਂ ਬੱਚੀ ਦਾ ਅਰਮਾਨ ਬਣ ਕੇ
ਮੇਰੇ ਨੇੜੇ-ਨੇੜੇ ਰਹੀਂ!
---
ਕਵਿਤਾ।
ਕਦੇ ਆਵੀਂ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ
ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ’ਤੇ ਆਪਣੇ ਹੋਂਠ ਰੱਖੀਂ
ਤੇ ਫਿਰ ਆਖੀਂ –
‘ਤੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਮੇਰਾ ਏਂ, ਗਗਨ’
ਮੇਰੀ ਮਹਿਬੂਬ ਬਣ ਮਿਲੀਂ ਮੈਂਨੂੰ!
---
ਕਵਿਤਾ।
ਜਦ ਮੈਂ ਮੰਜੇ ’ਤੇ ਹੋਵਾਂ ਕਦੇ
ਬਿਮਾਰੀ ਦੇ ਸਰਾਲ਼ ਨਾਲ਼ ਘੁਲ਼ਦਾ
ਤੂੰ ਬਾਪੂ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ
ਮੇਰੇ ਮੋਢੇ ’ਤੇ ਆ ਬਵ੍ਹੀਂ
ਆਪਣੀ ਉਂਗਲ ਫੜਾ
ਤੁਰਨਾ ਸਿਖਾਵੀਂ ਮੈਂਨੂੰ!
---
ਕਵਿਤਾ।
ਜਾਂ ਫਿਰ ਕਦੇ
ਨਿੱਕੇ ਵੀਰ ਵਾਂਗ ਆਵੀਂ
ਤੇ ਮੇਰੀ ਗੋਦੀ ਵਿਚ ਬੈਠ ਜਾਵੀਂ
ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਘਰ ਬਣਾਵਾਂਗੇ ਆਪਾਂ
ਤੇ ਜਾਂ ਆਟੇ ਦੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ!
---
ਜ਼ਰੂਰ ਆਵੀਂ ਤੂੰ
ਕਵਿਤਾ।
ਸੁਪਨੇ ਤੇ ਹਕੀਕਤ ਦੇ ਪਲਾਂ ਵਿਚ
ਅੰਗ-ਸੰਗ ਰਹੀਂ ਮੇਰੇ
ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਤੁਰੀਂ ਸਫ਼ਰ ’ਤੇ!
---
ਕਵਿਤਾ।
ਤੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਏਂ ਮੇਰੀ
ਮੇਰੇ ਸਾਹਾਂ ਵਿਚ ਵਸੀਂ
ਮੇਰੀ ਆਵਾਜ਼ ਰਾਹੀਂ ਬੋਲੀਂ
ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਫੜ ਫੜ
ਲਿਖਦੀ ਰਹੀਂ ਮੈਨੂੰ
ਕਵਿਤਾ
ਤੂੰ...
ਮੈਂਨੂੰ ਮਿਲਦੀ ਗਿਲਦੀ ਰਹੀਂ!