ਗੁਰਿੰਦਰਜੀਤ - ਨਜ਼ਮ

ਮਾਰਗ ਦਰਸ਼ਨ

ਨਜ਼ਮ

ਜਿਸ ਦਿਨ

ਮੈਂ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ

ਤਾਂ ਘੁੱਪ ਹਨ੍ਹੇਰਾ ਸੀ

ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ

ਤੜਪਿਆ

ਸਾਲਾਂ ਬੱਧੀ,

ਇੱਕੋ ਦਿਸ਼ਾ 'ਚ।

ਸੂਰਜ ਦੀ ਖੋਜ ਕਰਦਾ

ਦੇਸ, ਸਮੁੰਦਰ, ਜੰਗਲ਼..

ਅਤੇ ਟਾਪੂ ਟੱਪਦਾ....

ਆਖਿਰ ਥੱਕ ਟੁੱਟ ਗਿਆ..

ਸੂਰਜ ਨਾ ਮਿਲਿਆ...

ਅਚਾਨਕ...

ਇੱਕ ਵੱਢੇ ਦਰੱਖਤ ਨਾਲ਼,

ਜਾ ਟਕਰਾਇਆ,

ਲੜਖੜਾਇਆ,

ਡਿਗਦਾ ਢਹਿੰਦਾ,

ਉੱਠਦਾ ਬਹਿੰਦਾ,

ਉਲਟ ਦਿਸ਼ਾ 'ਚ ਭੱਜਿਆ,

ਪਲਾਂ ਛਿਣਾਂ ਵਿਚ ਹੀ

ਸੂਰਜ ਮਿਲ਼ ਗਿਆ।

ਮੈਂ ਸੂਰਜ ਦੀ ਉਂਗਲੀ ਫੜ

ਫਿਰ ਦਰੱਖਤ ਵੱਲ ਭੱਜਿਆ

ਦਿਨ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ 'ਚ ਤੱਕਿਆ

ਉਹ ਕੋਈ ਦਰੱਖਤ ਨਹੀਂ,

ਮੇਰੇ ਵਿਛੋੜੇ 'ਚ ਬੁੱਤ ਬਣੇ,

ਮੇਰੇ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਸਨ...।