ਗ਼ਜ਼ਲਐ ਮਦ-ਨਦੀ ਤੂੰ ਮਿਲ਼ ਕਦੀ ਤੇਰੇ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਰੂਹ ਤੜਫ਼ਦੀ।
ਤੂੰ ਨੂਰ ਹੈਂ ਕਿਓਂ ਦੂਰ ਹੈਂ ਹਰ ਪਲ ਮਿਰਾ ਹੈ ਇਕ ਸਦੀ।
----
ਤੂੰ ਆਰਜ਼ੂ ਤੂੰ ਜੁਸਤਜੂ ਹੋ ਰੂਬਰੂ ਕਰ ਗੁਫ਼ਤਗੂ,
ਹੈਂ ਅਮੋਲ ਤੂੰ ਆ ਕੋਲ਼ ਤੂੰ ਕੁਝ ਬੋਲ ਤੂੰ ਕੁਝ ਸੁਣ ਕਦੀ।
----
ਤੂੰ ਆਸਮਾਂ ਮੇਰਾ ਸਮਾਂ ਮੇਰਾ ਜਹਾਂ ਮੈਂ ਕੀ ਕਹਾਂ,
ਇਕ ਪਿਆਸ ਹੈ ਤੇਰੀ ਆਸ ਹੈ ਅਹਿਸਾਸ ਹੈ ਰੂਹ ਮੰਨਦੀ।
----
ਤੂੰ ਕਰਾਰ ਹੈਂ ਇਤਬਾਰ ਹੈਂ ਤੂੰ ਪਿਆਰ ਹੈਂ ਸੰਸਾਰ ਹੈਂ
ਇਹ ਚਾਹਤਾਂ ਇਹ ਰਾਹਤਾਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ਼ ਹੀ ਜਿੰਦ ਮਹਿਕਦੀ।
----
ਹੈਂ ਸ਼ਬਦ ਤੂੰ ਸੰਗੀਤ ਤੂੰ ਹੈਂ ਦਿਲ ਵੀ ਤੂੰ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤ ਤੂੰ,
ਤੂੰ ਵੇਦਨਾ ਸੰਵੇਦਨਾ ਤੂੰ ਚੇਤਨਾ ਏਂ ਧੜਕਦੀ।
----
ਕਿਓਂ ਫਾਸਲਾ ਹੈ ਇਹ ਭਲਾ ਲੱਗੇ ਬੁਰੀ ਇਹ ਬੁਰੀ ਬਲਾ,
ਇਹ ਮਿਟਾ ਦੇ ਤੂੰ ਜ਼ਰਾ ਕੋਲ਼ ਆ, ਜਾ ਮਹਿਕ ਵਾਂਗੂੰ ਫੈਲਦੀ।
3 comments:
Wah Punia sahib...ghazal wich ene saare rhymes vart ke tusi kamaal kar ditti...
bahut vadhiya,davinder ji
mustafilan behar ch kafi ravangi hai , khubsurat Gazal parh k khusi hoi , tuhadi kitab ki galat hai ki sahi vi Subash kalakar kolo mil gai hai , khush raho.
Post a Comment