ਸੰਤੋਖ ਧਾਲੀਵਾਲ - ਨਜ਼ਮ

ਨਦੀ
ਨਜ਼ਮ

ਉਹ ਪਹਾੜੀ ਨਦੀ ਵਾਂਗੂੰ
ਬਿਫਰੀ ਫਿਰਦੀ ਸੀ
ਜੋ ਕਦੀ
ਕਿਨਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਖੋਰ ਦੇਣ ਲਈ
ਲਲਕਾਰਦੀ ਸੀ ।
ਅੱਜ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਹੈ
ਸ਼ਾਂਤ ਹੈ

ਮੁਕ ਗਿਆ ਲਗਦਾ ਹੈ
ਉਸਦੇ ਪੈਰਾਂ ‘ਚੋਂ ਖ਼ਰੂਦ ।
ਪਰ---
ਨਦੀ ਤਾਂ ਹਾਲੀ ਵੀ ਨਦੀ ਹੈ
ਵਹਿ ਰਹੀ ਹੈ ਹੁਣ ਸਹਿਜ-ਸੁਭਾ
ਸੰਭਲ ਗਈ ਹੈ
ਛੱਡ ਦਿਤਾ ਹੈ
ਕਿਨਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਲਲਕਾਰਨਾ
ਥੰਮ ਲਿਆ ਹੈ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ਦਾ ਖ਼ਰੂਦ
ਪਤਨੀ ਬਣ ਗਈ ਹੈ ।
ਸਿਖ ਰਹੀ ਹੈ ਨਵਿਆਂ ਕਿਨਾਰਿਆਂ ‘ਚ ਵਗਣਾ ।
ਮਾਂ ਬਣ ਗਈ ਹੈ---

ਮਾਂ ਕਦੋਂ ਭੁਰਨ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਕੋਈ ਵੀ ਕਿਨਾਰਾ ।
ਕਦੋਂ ਬਣਦੀ ਹੈ
ਵਹਿਣ ਲਈ ਰੋੜਾ ।
ਮਾਂ ਤਾਂ ਆਪ ਖੁਰਦੀ ਹੈ
ਪੈਰ ਪੈਰ ਤੇ ਠੱਲਾਂ ਲਾਉਂਦੀ ਹੈ
ਖੁਰਨੋ ਬਚਾਉਂਦੀ ਹੈ ।
ਮਾਂ ਤਾਂ ਸਮੁੰਦਰ ਹੈ
ਜਿਸ ‘ਚ ਸਮਾ ਕੇ ਹਰ ਨਦੀ
ਸਕੂਨ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ।