ਗ਼ਜ਼ਲ
ਕੀਲ ਕੇ ਰਖਦੇ ਅਸੀਂ ਹਾਂ, ਮੁਸ਼ਕਿਲਾਂ ਨੂੰ ਯਾਰ ਹੁਣ ।
ਬੇ-ਵਜ੍ਹਾ ਨਹੀਂ ਸੋਚ ਕਰਦੀ, ਸਰਦਲਾਂ ਨੂੰ ਪਾਰ ਹੁਣ ।
ਯਾਦ ਹੈ ਉਸ ਨੇ ਡੁਬੋਈਆਂ, ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਸੀ ਕਿਸ਼ਤੀਆਂ,
ਰੁਕਣ ਮਗਰੋਂ ਵਗ ਰਹੀ ਹੈ, ਨਦੀ ਜੋ ਇੱਕ-ਸਾਰ ਹੁਣ ।
ਕਰ ਲਿਆ ਤਕਸੀਮ ਜਿਸਦਾ, ਵਕਤ ਨੇ ਸਾਰਾ ਵਜੂਦ,
ਬੁੱਤ ਸ਼ਾਮੀਂ ਮੁੜੇ ਉਸਦਾ, ਸੋਚ ਭਟਕੇ ਬਾਰ੍ਹ ਹੁਣ ।
ਆਦਤਨ ਹੀ ਵੇਖਦਾ ਹੈ, ਜਾਂ ਫ਼ਰੋਲੇ ਉਹ ਅਤੀਤ,
ਪਰਤ ਕੇ ਵੇਂਹਦਾ ਹੈ ਸਾਨੂੰ, ਫੇਰ ਤੋਂ ਕਈ ਵਾਰ ਹੁਣ ।
ਡਿੱਗ ਕੇ ਪੰਛੀ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ, ਬੀਜ ਹੋ ਸਕਦੈ ਹਰਾ,
ਰੇਤ ਦੀ ਢੇਰੀ 'ਤੇ ਐਵੇਂ, ਠੋਕਰਾਂ ਨਾ ਮਾਰ ਹੁਣ ।
ਆਪਣੇ ਸਾਏ 'ਚੋਂ ਤਕਦੈ, ਅਕਸ ਖੁ਼ਦ ਅਪਣਾ 'ਅਜ਼ੀਮ',
ਸ਼ੀਸਿ਼ਆਂ 'ਤੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਓਸਨੂੰ ਇਤਬਾਰ ਹੁਣ ।
2 comments:
'ਆਰਸੀ’ ਲਈ ਰਚਨਾਵਾਂ ਭੇਜਣ ਲਈ ਤੁਹਾਡਾ ਬੇਹੱਦ ਸ਼ੁਕਰੀਆ। ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਵੀ ਭਰਵੇਂ ਸਹਿਯੋਗ ਦੀ ਆਸ ਨਾਲ਼...
ਤਨਦੀਪ ‘ਤਮੰਨਾ’
ਸ਼ੇਖਰ ਜੀ...ਬਹੁਤ ਸੋਹਣਾ ਲਿਖਦੇ ਹੋ...ਸੋਚ-ਉਡਾਰੀ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ...ਸ਼ਬਦ..ਸ਼ਿਅਰਾਂ ਨਾਲ਼ ਨਿਆਂ ਕਰਦੇ ਨੇ!!
ਡਿੱਗ ਕੇ ਪੰਛੀ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ, ਬੀਜ ਹੋ ਸਕਦੈ ਹਰਾ,
ਰੇਤ ਦੀ ਢੇਰੀ 'ਤੇ ਐਵੇਂ, ਠੋਕਰਾਂ ਨਾ ਮਾਰ ਹੁਣ ।
ਇਹ ਸ਼ਿਅਰ ਬਹੁਤ ਹੀ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ ਹੈ। ਮੈਂ ਸੋਚਣ ਤੇ ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਗਈ ਗ਼ਜ਼ਲ ਦਾ ਆਹ ਸ਼ਿਅਰ ਪੜ੍ਹ ਕੇ!! ਮੁਬਾਰਕਾਂ!!
ਤਮੰਨਾ
Post a Comment