ਅਜ਼ੀਮ ਸ਼ੇਖਰ - ਗ਼ਜ਼ਲ

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਦਰ-ਬ-ਦਰ ਫਿਰਦਾ ਰਿਹਾ, ਇੱਕ ਸ਼ਖ਼ਸ ਬੇ-ਬੇਘਰ ਹੋ ਗਿਆ ।
ਨਕਸ਼ ਲਭਦਾ ਪੱਥਰਾਂ 'ਚੋਂ, ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਪੱਥਰ ਹੋ ਗਿਆ ।
ਅਕਸ ਤੇਰਾ ਸਿਮਟ ਬਣ ਹੰਝੂ, ਤਲੀ 'ਤੇ ਬਿਖਰ ਕੇ,
ਫ਼ੈਲ ਕੇ ਯਾਦਾਂ ਸਣੇ, ਪੂਰਾ ਸਮੁੰਦਰ ਹੋ ਗਿਆ ।
ਕਾਫ਼ਲੇ ਸਿਰ ਜੋਗਰੀ ਛਾਂ, ਮਾਣਕੇ ਤੁਰਦੇ ਗਏ,
ਰਾਹ ਦਿਆਂ ਰੁੱਖਾਂ ਦਾ, ਸੜਨਾਂ ਹੀ ਮੁਕੱਦਰ ਹੋ ਗਿਆ ।
ਮੋਹ, ਵਫ਼ਾ ਫਿਰ ਬੇ-ਵਫਾਈ, ਬਣ ਗਿਆ ਗ਼ਮ ਇਹ ਸਫ਼ਰ,
ਸੁਲਘਦਾ ਹੀ ਸੁਲਘਦਾ, ਹੰਝੂ ਤੋਂ ਅੱਖਰ ਹੋ ਗਿਆ ।
ਸਹਿਮ ਗਏ ਪੰਛੀ ਜੋ 'ਸ਼ੇਖਰ', ਬਸਤੀਆਂ ਦੇ ਸ਼ੋਰ ਤੋਂ,
ਉਮਰ ਲਈ ਰੁੱਖ ਆਲ੍ਹਣਾ, ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਅੰਬਰ ਹੋ ਗਿਆ ।