ਗ਼ਜ਼ਲਲਹਿਰਾਂ ਨੇ ਜਦ ਰੋਲ਼ਿਆ ਚੰਨ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ।
ਖੁਰਿਆ ਸਾਰੀ ਝੀਲ ਵਿਚ ਉਸ ਦਾ ਸਿਰਨਾਵਾਂ।
----
ਰੁੱਖ ਉਦਾਸੇ ਮੌਲ ਪਏ ਨਸ਼ਿਆਏ ਝੂੰਮੇ,
ਵਰ੍ਹੀਆਂ ਜਦ ਸਿਰ ਜੋੜ ਕੇ ਘਨਘੋਰ ਘਟਾਵਾਂ।
----
ਹੁੰਦੇ ਪੱਟੇ ਹਵਾ ਦੇ ਰੁੱਖ ਜੜ੍ਹਾਂ ਲਗਾਉਂਦੇ,
ਸਾਨੂੰ ਤਾਂ ਪਰ ਪੱਟਿਆ ਹੈ ਸ਼ੋਖ਼ ਅਦਾਵਾਂ।
----
ਇਕ ਇਕ ਕਰਕੇ ਹੰਸ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਉੱਡਦੇ ਜਾਂਦੇ,
ਰੁਕਦੀ ਨਾ ਇਹ ਡਾਰ ਹਾਏ! ਲੱਖ ਬਣਤ ਬਣਾਵਾਂ।
----
ਅਕਸ ਆਪਣੇ ਨਾਲ਼ ਲੜੇ ਮੱਥਾ ਭੰਨਵਾਵੇ,
ਦੱਸੋ ਮੈਂ ਉਸ ਚਿੜੀ ਨੂੰ ਕੀਕਰ ਸਮਝਾਵਾਂ।
----
ਅਪਣੇ ਅਪਣੇ ਆਖ ਘਰਾਂ ਵਿਚ ਵਸੀਏ-ਰਸੀਏ,
ਹੋਰਾਂ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਆਉਂਣੀਆਂ ਕਲ੍ਹ ਇਹ ਹੀ ਥਾਵਾਂ।
----
ਆਇਆ ਹੈਂ, ਨਾ ਆ ਰਿਹੈਂ, ਨਾ ਹੀ ਤੈਂ ਆਉਣੈਂ,
ਐਵੈਂ ਝੱਲਿਆਂ ਵਾਂਗ ਨਿਮਾਣੇ ਤੱਕੀਏ ਰਾਹਵਾਂ।
----
ਛੰਡੇ ਉਸਨੇ ਜਦੋਂ ਨਹਾ ਕੇ ਕੇਸ ਸੁਨਹਿਰੀ,
ਟੁੱਟੀਆਂ ਇਕੋ ਵਾਰ ਅਸਾਂ ਤੇ ਲੱਖ ਬਲਾਵਾਂ।
----
ਅਮਰ ਵੇਲ ਦੇ ਵਾਂਗ ਪਹਿਲੋਂ ਰੁੱਖ ਦੀ ਰੱਤ ਪੀਤੀ,
ਇਸ ਤੋਂ ਹੀ ਫਿਰ ਭਾਲ਼ਦੇ ਹੋ ਠੰਢੀਆਂ ਛਾਵਾਂ?
3 comments:
Kanwal Sahib tohada 'vadanga' Amritsar Times vich parhde rahida ,ajj tohanu ethe dekh ke khushi hoee.Bahut khoob kiha aap ne:
ਲਹਿਰਾਂ ਨੇ ਜਦ ਰੋਲ਼ਿਆ ਚੰਨ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ।
ਖੁਰਿਆ ਸਾਰੀ ਝੀਲ ਵਿਚ ਉਸ ਦਾ ਸਿਰਨਾਵਾਂ।
ਅਕਸ ਆਪਣੇ ਨਾਲ਼ ਲੜੇ ਮੱਥਾ ਭੰਨਵਾਵੇ,
ਦੱਸੋ ਮੈਂ ਉਸ ਚਿੜੀ ਨੂੰ ਕੀਕਰ ਸਮਝਾਵਾਂ।
ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ ਜੀ ਦੀ ਗ਼ਜ਼ਲ ਵੀ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਲੱਗੀ।
ਲਹਿਰਾਂ ਨੇ ਜਦ ਰੋਲ਼ਿਆ ਚੰਨ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ।
ਖੁਰਿਆ ਸਾਰੀ ਝੀਲ ਵਿਚ ਉਸ ਦਾ ਸਿਰਨਾਵਾਂ।
ਕਮਾਲ।
ਜਸਵੰਤ ਸਿੱਧੂ
ਸਰੀ
Post a Comment