ਡਾ: ਦੇਵਿੰਦਰ ਕੌਰ - ਨਜ਼ਮ

ਕਮੀਜ਼
ਨਜ਼ਮ
ਅਲਮਾਰੀ 'ਚ ਲਟਕ ਰਹੀ
ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ....
ਉਹਦੀ ਕਮੀਜ਼
ਚੁੱਪ, ਖ਼ਾਮੋਸ਼…
ਰੋਜ਼ ਅਲਮਾਰੀ ਖੁੱਲ੍ਹਦੀ
ਰੋਜ਼ ਉਹ ਕਾਹਲ਼ 'ਚ ਹੁੰਦੀ
ਕਾਹਲ਼ ‘ਚ ਕਪੜੇ ਬਦਲਦੀ
ਬੈਗ ਮੋਢੇ ਲਟਕਾ ਨਿਕਲ਼ ਪੈਂਦੀ…
---
ਰੋਜ਼ ਬਾਹਰਲਾ ਬੂਹਾ ਖੁੱਲ੍ਹਦਾ
ਗਰਾਜ ਦਾ ਸ਼ਟਰ ਉੱਪਰ ਹੁੰਦਾ
ਕਾਰ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ਼ਦੀ
ਸ਼ਟਰ ਥੱਲੇ ਹੁੰਦਾ…
ਕਾਰ ਸੜਕਾਂ ਤੇ ਦੌੜਦੀ
ਉਹ ਅੰਦਰ ਬੈਠੀ
ਸੁਪਨੇ ਬੁਣਦੀ
ਸੋਚਾਂ ਸੰਵਾਰਦੀ…
---
ਅੱਜ ਅਲਮਾਰੀ ਦਾ ਬੂਹਾ ਖੋਲ੍ਹਦਿਆਂ
ਉਸ ਕਮੀਜ਼ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ
ਕਮੀਜ਼ ਦੀ ਚੁੱਪ ਟੁੱਟੀ
ਉਹਦਾ ਸਾਹ ਤੇਜ਼ ਹੋਇਆ…
ਉਸ ਕਾਹਲ਼ੀ-ਕਾਹਲ਼ੀ
ਕੱਪੜੇ ਬਦਲੇ
ਅਲਮਾਰੀ ਦਾ ਬੂਹਾ ਬੰਦ ਕੀਤਾ
ਸੂਟ ਬਦਲਿਆ
ਘਰ ਦਾ ਬੂਹਾ ਖੁੱਲ੍ਹਿਆ
ਗਰਾਜ ਦਾ ਸ਼ਟਰ ਉੱਚਾ ਹੋਇਆ
ਕਾਰ ਨਿਕਲੀ........
----
ਉਹ ਉੱਡ ਰਹੀ ਸੜ੍ਹਕਾਂ 'ਤੇ
ਸੋਚਾਂ, ਸੁਪਨਿਆਂ 'ਚ ਉਲ਼ਝੀ
ਸਵੱਖਤੇ ਕੰਮੋਂ ਪਰਤੀ
ਦੇਖਿਆ...
ਅੱਜ ਗਰਾਜ ਦਾ ਸ਼ਟਰ
ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਸੀ
ਘਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ
ਕਿਸੇ ਚਾਬੀ ਦੀ ਉਡੀਕ 'ਚ ਨਹੀਂ ਸੀ
………………
ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਕਵਿਤਾ
ਆਪਣਾ ਚਿਹਰਾ ਬਦਲ ਰਹੀ ਹੈ
ਲੋਹੇ ਦੀਆਂ ਜ਼ੰਜੀਰਾਂ ਦੀ ਥਾਂ
ਪੈਰਾਂ 'ਚ ਪਈਆਂ
ਸੋਨੇ ਦੀਆਂ ਝਾਂਜਰਾਂ ਦੀ
ਛਣ ਛਣ ਬੋਲਦੀ ਹੈ
ਖ਼ਿਆਲਾਂ ਦੇ ਸਮੁੰਦਰ 'ਚ!