ਸੰਤੋਖ ਧਾਲੀਵਾਲ - ਨਜ਼ਮ

ਇਕ ਸ਼ਾਮ
ਨਜ਼ਮ

ਬੜੇ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ
ਅੱਜ ਉਸਦਾ ਫੂਨ ਆਇਆ
“ਕਿਵੇਂ ਲੰਘਦੇ ਹਨ ਦਿਨ
ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਗੁਜ਼ਰਦੀਆਂ ਹਨ ਸ਼ਾਮਾਂ ?
ਕੀ ਬੱਚੇ ਅਜੇ ਵੀ ਸਕੂਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ?
ਪਤਨੀ ਅਜੇ ਵੀ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹੈ ?”

“ਸਭ ਠੀਕ ਠਾਕ ਹੈ
ਬਚਿਆਂ ਸਮੇਤ ਪਤਨੀ
ਵੀਕਐਂਡ ਲਈ ਪੇਕੇ ਗਈ ਹੈ ।”

ਅੱਜ ਪੂਰੀ ਅੱਯਾਸ਼ੀ ਕਰਾਂਗਾ
ਇਕ ਬੀਅਰ ਦਾ ਗਿਲਾਸ
ਅੱਧ ਕੁ ਪਾਈਆ ਵਿਸਕੀ
ਬਿਨਾ ਰੋਕੋਂ, ਬਿਨਾ ਟੋਕੋਂ
ਘਰ ਦੇ ਨਿੱਕੇ ਜਿਹੇ
ਬਗ਼ੀਚੇ ‘ਚ ਬਹਿ ਕੇ ਪੀਵਾਂਗਾ!

ਤਿਤਲੀਆਂ ਦੇ ਰੰਗਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰੀਭਾਸ਼ਾ ‘ਚ ਗੁਆਚਾਂਗਾ
ਵੀਪਿੰਗ ਵਿਲੋ ਦੇ ਗਲ਼ ਲੱਗ
ਉਸਦੀ ਵੇਦਨਾ ਸੁਣਾਂਗਾ
ਮਿੱਠੀ ਮਿੱਠੀ ਸ਼ਾਮ ਦੀ ਧੁੱਪ ‘ਚ
ਸੁਅੰਬਰ ਰਚਾ ਕੇ
ਮਛਲੀ ਦੀ ਅੱਖ ਫੁੰਡਾਂਗਾ ।


ਬਸ –ਬਸ-
ਅਜੇ ਏਨਾ ਹੀ ਕਾਫ਼ੀ ਹੈ---
ਘਰੇ ਰਹਿਣਾ
ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਫੇਰ ਟੈਲੀਫੂਨ ਕਰਾਂਗੀ ।


ਸਾਰੇ ਨਿੱਕੇ ਮੋਟੇ ਕੰਮ ਮੁਕਾ
ਕਾਹਲ਼ੀ-ਕਾਹਲ਼ੀ ਲਿਆਂਦਾ ਟੇਕਅਵੇਅ
ਕਿਧਰੇ ਹੋ ਨਾ ਜਾਵਾਂ ਲੇਟ ।

ਘੰਟੀ ਖੜਕੀ
ਕੰਬਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਚੁਕਿਆ ਰਸੀਵਰ
ਪਤਨੀ ਦੀ ਆਵਾਜ਼
“ਫਿਰ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀ ਰਹੇ ਹੋ---?
ਦਿਲ ਦੇ ਮਰੀਜ਼ ਹੋ
ਕੁਝ ਤਾਂ ਆਪਣਾ ਖ਼ਿਆਲ ਰੱਖਿਆ ਕਰੋ ?”

“ਨਹੀ ਤਾਂ ---?”
“ਕਿਉਂ ਕੁਫ਼ਰ ਤੋਲਦੇ ਹੋ!
ਤੁਹਾਡੀ ਥਿੜਕਦੀ
ਆਵਾਜ਼ ਹੀ ਦੱਸਦੀ ਹੈ।”

ਇਕ ਅੱਯਾਸ਼ ਸ਼ਾਮ ਬਿਤਾਉਣ ਦੀ
ਸਾਰੀ ਵਿਉਂਤ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀ ਗਈ
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ!
ਵਾਵਰੋਲੇ ਦਾ ਦੂਰੋਂ ਸੁਣ ਕੇ
ਸ਼ੋਰ
ਅੱਕ ਦੇ ਮੁੱਢ ਦਹਿਲ ਕੇ
ਬਹਿ ਜਾਏ
ਨੱਚਦਾ ਖ਼ਰਗੋਸ਼ ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ।