ਕ਼ਤਰਾਨਜ਼ਮ
ਮੈਂ ਕ਼ਤਰਾ ਹੂੰ , ਮਹਿਜ਼ ਕ਼ਤਰਾ
ਅਸ਼ਕ ਵੋ ਆਸਮਾਂ ਕਾ
ਜੋ ਗਿਰਤਾ ਹੈ
ਕਿਸੀ ਦਹਿਕਾਂ* ਕੇ ਸੂਖੇ ਖੇਤ ਪਰ
ਬਰਸਾਤ ਬਨ ਕੇ
ਮੇਰੇ ਦਾਮਨ ਮੇਂ ਹੈਂ-
ਚੰਦ ਗੰਦਮ** ਕੇ ਦਾਨੇ,
ਇਕ ਚਾਵਲ ਕੀ ਮੁੱਠੀ,
ਔਰ ਬੀਵੀ ਕਾ ਕੰਗਨ,
ਜੋ ਗਿਰਵੀ ਇਸ ਲੀਏ ਹੈਂ
ਕਿ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਹੀ
ਇਸ ਖੇਤ ਕੀ ਮੈਂ ਰਾਹ ਭੂਲਾ ਥਾ....
....................
ਮੈਂ ਕ਼ਤਰਾ ਹੂੰ , ਮੈਂ ਕ਼ਤਰਾ ਖ਼ੂਨ ਕਾ
ਜੋ ਸ਼ਾਇਰ ਨੇ ਬਹਾਯਾ ਹੈ
ਸਰ ਫ਼ੋੜ ਕੇ
ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਕੇ ਜਲਤੇ ਮਕਾਨੋਂ ਸੇ
ਤਾਕਿ ਧੋ ਸਕੇ ਵੋ
ਨਾਹਕ ਖ਼ੂਨ ਕੇ ਛੀਂਟੇ
ਕਿਸੀ ਮੰਦਿਰ ਕੇ ਆਂਗਨ ਸੇ
ਕਿਸੀ ਮਸਜਿਦ ਕੀ ਸੀੜੀ ਸੇ
ਕਿਸੀ ਕਲੀਸਾ*** ਕੀ ਦੀਵਾਰੋਂ ਸੇ....
....................
ਮੈਂ ਕ਼ਤਰਾ ਹੂੰ , ਮਹਿਜ਼ ਕ਼ਤਰਾ
ਛਲਕਤਾ ਹੂੰ, ਬਰਸਤਾ ਹੂੰ
ਬਹਿਤਾ ਹੂੰ ਔਰ ਸੂਖ ਜਾਤਾ ਹੂੰ
ਯਹੀ ਹੈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮੇਰੀ
ਇਕ ਨੰਨ੍ਹਾ ਸਾ ਵੁਜੂਦ
ਮਗਰ ਦਾਮਨ ਮੇਂ ਹੈਂ-
ਕਿਸੀ ਸ਼ਾਇਰ ਕੇ ਆਂਸੂ,
ਕਿਸੀ ਦਹਿਕਾਂ ਦੇ ਅਰਮਾਂ,
ਕਿਸੀ ਬੀਵੀ ਕੇ ਕੰਗਨ,
ਮੈਂ ਹੂੰ ਆਬ-ਏ-ਹਯਾਤ****
ਮੈਂ ਹੂੰ ਤੇਜ਼ਾਬ ਭੀ
ਸੂਖਾ ਭੀ ਔਰ ਸੈਲਾਬ***** ਭੀ
ਮੈਂ ਕ਼ਤਰਾ ਹੂੰ , ਮਹਿਜ਼ ਕ਼ਤਰਾ
********
ਦਹਿਕਾਂ – ਕਿਸਾਨ, ਗੰਦਮ – ਕਣਕ, ਕਲੀਸਾ – ਗਿਰਜਾ ਘਰ, ਆਬ-ਏ-ਹਯਾਤ – ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇਣ ਵਾਲ਼ਾ ਪਾਣੀ, ਸੈਲਾਬ - ਹੜ੍ਹ
3 comments:
ਬਹੁਤ ਅੱਛੀ ਨਜ਼ਮ ਹੈ ਦਸ਼ਮੇਸ਼ ਫ਼ਿਰੋਜ਼ ਦੀ। ਉਸਦੀ ਕਿਤਾਬ ਮੈਂ ਪੜ੍ਹੀ ਹੈ, ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਲਿਖਦਾ ਹੈ।
ਜਸਵੰਤ ਸਿੱਧੂ
ਸਰੀ
ਦਸ਼ਮੇਸ਼ ਗਿੱਲ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਉੱਚ ਕੋਟੀ ਦੀ ਹੈ। ਆਰਸੀ ਤੇ ਲਾਉਂਣ ਲਈ ਸ਼ੁਕਰੀਆ।
ਮਨਧੀਰ ਦਿਓਲ
ਕੈਨੇਡਾ
ਬੇਹਤਰੀਨ ਨਜ਼ਮ। ਹਰ ਲਫ਼ਜ਼ ਮਾਅਨੇਦਾਰ।
ਸਿਮਰਜੀਤ ਸਿੰਘ
ਅਮਰੀਕਾ
Post a Comment