ਅਦਬ ਸਹਿਤ
ਤਨਦੀਪ ਤਮੰਨਾ
********
ਨਜ਼ਮ
ਧੀਆਂ ਜਦੋਂ ਘਰੋਂ ਤੁਰਦੀਆਂ ਹਨ
ਤਾਂ ਬੜਾ ਕੁਝ ਪਿੱਛੇ ਛੱਡ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ
ਮਾਂ ਦੀ ਅੱਖ ਵਿਚ ਸਦੀਵੀ ਸਲ੍ਹਾਭਾ
ਬਾਪ ਦੀ ਹਿੱਕ ਵਿਚ ਦਿਲ ਚੀਰਵਾਂ ਹਾਉਕਾ
ਤੇ ਘਰ ਵਿਚ ਸਦੀਆਂ ਤੁਰਾਣੇ
ਖੰਡਰਾਂ ਵਰਗੀ ਉਦਾਸੀ।
.............
ਧੀਆਂ ਜਦੋਂ ਘਰੋਂ ਤੁਰਦੀਆਂ ਹਨ
ਤਾਂ ਬੜਾ ਕੁਝ ਪਿੱਛੇ ਛੱਡ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ
ਜਿਵੇਂ ਸਰਦਲ ਉੱਤੇ ਕੁੰਜੀਆਂ ਅਤੇ ਸਰਦਾਰੀ
ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਸਹਿਰਾਅ ਜਿਹੀ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀ
ਛੱਤ ਉੱਪਰ ਲੰਬੀ ਉਡੀਕ ਵਾਲ਼ਾ ਪਰਚਮ
.............
ਧੀਆਂ ਜਦੋਂ ਘਰੋਂ ਤੁਰਦੀਆਂ ਹਨ
ਤਾਂ, ਘਰ, ਘਰ ਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ
ਬਿਨ ਮੂਰਤੀ ਮੰਦਰ ਲਗਦਾ ਹੈ
ਘਰ ਵਿਚਲੇ ਹਾਸੇ ਬੌਣੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ
ਰੌਣਕਾਂ ਨੀਵੀਂ ਪਾ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ
ਧੀਆਂ ਜਦੋਂ ਘਰੋਂ ਤੁਰਦੀਆਂ ਹਨ
ਚਿੜੀਆਂ ਜਦੋਂ ਦੂਰ ਉੱਡਦੀਆਂ ਹਨ
ਬੜਾ ਕੁਝ ਪਿੱਛੇ ਛੱਡ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ
=====
ਧਰਤੀ ਦੀ ਧੀ
ਨਜ਼ਮ
ਪਰਤ ਆਈ ਹੈ ਧਰਤੀ ਦੀ ਧੀ
ਲੱਖ ਆਕਾਸ਼ ਗਾਹ ਕੇ
ਤੇ ਸੁੱਟ ਆਈ ਹੈ,
ਡੂੰਘੇ ਪਤਾਲਾਂ ਵਿਚ ਮਨੂੰ ਸਿਮਰਤੀ
.........
ਨਾ ਮਸਲ਼ਿਆ ਕਰੋ
ਅੱਧ-ਖਿੜੀਆਂ ਕਲੀਆਂ ਨੂੰ ਪਾਪੀਉ!
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਸ ਕੁੱਖ ਵਿਚ
ਸੁਨੀਤਾ ਵਿਲੀਅਮਜ਼ ਬੈਠੀ ਹੋਵੇ।
1 comment:
अमृत दीवाना की दोनों ही कविताएं बहुत सुन्दर हैं। दिल को छू लेने वाली !
Post a Comment