ਸ਼ਲੋਕਸ਼ਬਦੀਂ ਹੋਣ ਲੜਾਈਆਂ, ‘ਚੰਦ’ ਸ਼ਬਦੀਂ ਹੋਏ ਸੁਲ੍ਹਾ।
ਲੱਗੇ ਫ਼ੱਟ ਤਲਵਾਰ ਦੇ, ਦੇਵੇ ਸ਼ਬਦ ਭੁਲਾਅ।
-----
ਚਹੁੰ ਉਂਗਲ਼ ਦੀ ਜੀਭ ‘ਚੰਦ’, ਹੈ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਕਾਨ।
ਜਿਹੋ ਜਿਹੇ ਕੋਈ ਖੋਜਦਾ, ਉਹੋ ਜਿਹੇ ਮਿਲ਼ ਜਾਣ।
-----
ਜੀਭਾਂ ਵਿਚੋਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ‘ਚੰਦ’ ਸ਼ਬਦ ਮਰ ਜਾਣ।
ਕੱਫ਼ਣ ਵਿਚ ਲਪੇਟ ਕੇ, ਜਾ ਧਰਨ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ।
-----
ਸੱਭੇ ਧੀਆਂ ਰਾਣੀਆਂ, ‘ਚੰਦ’ ਰਾਜੇ ਸਭ ਦਾਮਾਦ।
ਵੱਸਣ-ਰੱਸਣ ਰਿਆਸਤਾਂ, ਸਦਾ ਰਹਿਣ ਆਬਾਦ।
-----
ਨਿੰਦਾ ਸ਼ਬਦ ਕਰਾਮਦੇ, ਸ਼ਬਦ ਕਰਨ ‘ਚੰਦ’ ਮਾਣ।
ਕੋਈ ਸ਼ਬਦ ਸੂਲ਼ ਹੈ, ਕੋਈ ਫੁੱਲ ਸਾਮਾਨ।
-----
ਉਹੀ ਮੁਖੀ ‘ਚੰਦ’ ਭਲੇ, ਜਿਨ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਜਾਂਚ।
ਦੇਸ, ਕੌਮ, ਪਿੰਡ, ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ, ਆਣ ਨਾ ਦੇਂਦੇ ਆਂਚ।
-----
ਸ਼ਬਦ ਸੁਨੱਖੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਵੱਖਰੀ ਦਿੱਖ।
ਮਾੜੇ ਸ਼ਬਦ ਨਾ ਮਿਲ਼ੇ ‘ਚੰਦ’ ਮੰਗਿਆਂ ਭਿੱਖ।
-----
ਜੋ ਨਾ ਸ਼ਬਦ ਵਿਚਾਰਦੇ, ਹੋਵਣ ‘ਚੰਦ’ ਖ਼ੁਆਰ।
ਆਪਣੇ ਪੈਰੀਂ ਆਪ ਉਹ, ਲੈਣ ਕੁਹਾੜਾ ਮਾਰ।
-----
ਵੱਖ-ਵੱਖ ਪੁਰਜ਼ੇ ‘ਚੰਦ’ ਘੜੇ, ਵੱਖ-ਵੱਖ ਕਰਦੇ ਕੰਮ।
ਕੋਈ ਕਾਰ ਭਜਾਉਂਦਾ, ਕੋਈ ਦੇਵੇ ਥੰਮ੍ਹ।
-----
ਮੁੱਖ-ਬੰਦ ਲਿਖਣ ਵਾਲ਼ਿਆਂ, ਕੀਤੀ ਮਹਿਮਾ ਢੇਰ।
ਫੋਲ਼ੀ ਜਦੋਂ ਕਿਤਾਬ ‘ਚੰਦ’, ਵਿਚ ਕਾਚੜੇ ਬੇਰ।
-----
ਕਲਮ ਦੇ ਵਿਚ ਹੀ ਪਾ ਦਿੱਤੀ ਸਿਆਹੀ ਅਤੇ ਦਵਾਤ।
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਰੱਬ ਦੇ ਦਿੱਤੀ, ‘ਚੰਦ’ ਅਕਲ ਦੀ ਦਾਤ।
No comments:
Post a Comment