ਗ਼ਜ਼ਲ
ਆਇਆ ਹੈ ਤੂਫ਼ਾਨ ਕੈਸਾ ਕਹਿਰ ਦਾ।
ਬਦਲ ਚੁੱਕਿਆ ਨਕਸ਼ਾ ਪਿੰਡ ਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ।
------
-----
ਜ਼ਿਕਰ ਜਿਦ੍ਹਾ ਕਰਦੀ ਸੀ ਮਲਕਾ ਸੁਰਾਂ ਦੀ,
ਡੁੱਬ ਗਿਆ ਪੁਲ਼ ਓਸ ਪੱਕੀ ਨਹਿਰ ਦਾ।
-----
ਕਿਓਂ ਸਦਾ ਮੁਫ਼ਲਸ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਸ਼ਿਕਾਰ,
ਆਦਮੀ ਦਾ ਔਰ ਰੱਬ ਦੇ ਕਹਿਰ ਦਾ।
-----
ਖ਼ੈਰ ਹੋਵੇ ਮਾਂ ਨੇ ਇਹ ਕੀਤੀ ਦੁਆ,
ਪਰਤਿਆ ਨਹੀਂ ਲਾਲ ਕੱਲ੍ਹ ਦੁਪਹਿਰ ਦਾ।
-----
ਖ਼ਬਰੇ ਪੁਰਜ਼ਾ ਪੁਰਜ਼ਾ ਹੋਇਆ ਕਿਸ ਲਈ,
ਮਰਿਆ ਪਿਆ ਇਕ ਸ਼ਖ਼ਸ ਪਿਛਲੇ ਪਹਿਰ ਦਾ।
-----
ਮਾਨਵਤਾ ਸੂਲ਼ੀ ਚੜ੍ਹਾਈ ਜਾ ਰਹੀ,
ਸੱਚ ਅੱਗੇ ਹੈ ਪਿਆਲਾ ਜ਼ਹਿਰ ਦਾ।
-----
ਜੁਗਨੂਆਂ ਦੀ ਲੋਅ ਹੀ ਤਾਂ ਕਾਫ਼ੀ ਨਹੀਂ,
ਚਾਨਣਾ ਲੋੜੀਂਦਾ ਉੱਜਲੀ ਸਹਿਰ ਦਾ।
-----
ਅਵਾਮ ਚੋਂ ਉੱਭਰੂ ਮਸੀਹਾ ਕਿਸੇ ਰੋਜ਼,
ਜ਼ਿਕਰ ਟੁਰਨਾ ਹੈ ਨਵੀਂ ਇਕ ਲਹਿਰ ਦਾ।
-----
ਕੀ ਕਹੇਗਾ ਗ਼ਜ਼ਲ “ਸਾਥੀ” ਉਹ ਸ਼ਖ਼ਸ,
ਇਲਮ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਸੁਰ ਤੇ ਬਹਿਰ ਦਾ।
1 comment:
Saathi Sahib, makte wich 'ghazal' ate 'shakhas' shabad sahi nazam nahin hoe.
Post a Comment