ਗ਼ਜ਼ਲ
ਆਧੀ ਰਾਤ ਕੋ ਸੁਬਹ ਕਾ ਤਾਰਾ ਭੇਜਾ ਹੈ।
ਉਸ ਨੇ ਮੁਝ ਕੋ ਅਪਨਾ ਚਿਹਰਾ ਭੇਜਾ ਹੈ।
ਧੂਪ ਬਹੁਤ ਤੀਖੀ ਹੈ ਮੈਨੇ ਲਿਖਾ ਥਾ
ਉਸ ਨੇ ਅਪਨੇ ਖ਼ਤ ਮੇਂ ਸਾਯਾ ਭੇਜਾ ਹੈ।
ਜਾਨੇ ਖ਼ੁਦ ਸੇ ਕੌਨ ਸਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੈ ਮੇਰਾ
ਅਕਸਰ ਅਪਨੇ ਆਪ ਕੋ ਤੁਹਫ਼ਾ ਭੇਜਾ ਹੈ।
ਉਸ ਕੀ ਆਂਖ ਸਮੰਦਰ ਹੈ ਤੋ ਮੈਨੇ ਭੀ
ਪਯਾਰ ਕਾ ਠਾਠੇਂ ਮਾਰਤਾ ਦਰੀਯਾ ਭੇਜਾ ਹੈ।
ਉਸ ਕੋ ਨਫ਼ਰਤ ਸਮਝੂੰ ਯਾ ਚਾਹਤ ਉਸ ਨੇ
ਪੀਲੇ ਫੂਲੋਂ ਕਾ ਗੁਲਦਸਤਾ ਭੇਜਾ ਹੈ।
ਜ਼ਰ * ਕੀ ਖ਼ਾਤਿਰ ਸਾਤ ਸਮੰਦਰ ਪਾਰ ‘ਹਸਨ’
ਘਰ ਵਾਲੋਂ ਨੇ ਮੁਝ ਕੋ ਤਨਹਾ ਭੇਜਾ ਹੈ।
=====
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਐਸਾ ਉਸ ਸ਼ਖ਼ਸ ਮੇਂ ਕਯਾ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਫੂਲੋਂ ਮੇਂ ਨਹੀਂ
ਜੋ ਭੀ ਤਿਤਲੀ ਹੈ ਉਸੀ ਓਰ ਉੜੀ ਜਾਤੀ ਹੈ।
ਜਬ ਭੀ ਤਨਹਾਈ ਮੇਂ ਆਤਾ ਹੈ ਕਭੀ ਉਸ ਕਾ ਖ਼ਯਾਲ
ਆਂਸੂ ਰੁਕਤੇ ਹੈਂ ਨ ਹੋਂਟੋਂ ਸੇ ਹੰਸੀ ਜਾਤੀ ਹੈ।
ਇਕ ਨਜ਼ਰ ਪਯਾਰ ਸੇ ਫਿਰ ਦੇਖ ਕਿ ਕੁਛ ਰਾਤੋਂ ਸੇ
ਏਕ ਖ਼ਵਾਹਿਸ਼ ਮੇਰੇ ਸੀਨੇ ਮੇਂ ਦਬੀ ਜਾਤੀ ਹੈ।
ਚਾਂਦ ਛੁਪ ਸਕਤਾ ਹੈ ਕਬ ਪੇੜ ਕੀ ਸ਼ਾਖ਼ੋਂ ਮੇਂ ‘ਹਸਨ’
ਯੂੰ ਹੀ ਪਗਲੀ ਹੈ ਵੋਹ ਸਖੀਓਂ ਮੇਂ ਛੁਪੀ ਜਾਤੀ ਹੈ।
=====
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਆਂਖੋਂ ਕੀ ਤਰਹ ਰਾਜ਼ ਹੈ ਖੁਲਤਾ ਭੀ ਨਹੀਂ ਵੋਹ।
ਸੈਲਾਬ ਭੀ ਬਨ ਜਾਤਾ ਹੈ ਦਰੀਯਾ ਭੀ ਨਹੀਂ ਵੋਹ।
ਇਸ ਬਾਰ ਜ਼ਮੀਂ ਆਂਖ ਕੀ ਬੰਜਰ ਹੀ ਰਹੇਗੀ
ਇਸ ਬਾਰ ਤੋ ਸਾਵਨ ਕਾ ਸੰਦੇਸਾ ਭੀ ਨਹੀਂ ਵੋਹ।
ਉਸ ਸ਼ਖ਼ਸ ਕੇ ਪਹਿਲੂ ਮੇਂ ਸਕੂੰ ਕਿਤਨਾ ਹੈ ਜਬ ਕਿ
ਗਿਰਜਾ ਨਹੀਂ, ਮੰਦਰ ਨਹੀਂ ਕਾਬਾ ਭੀ ਨਹੀਂ ਵੋਹ।
ਮੈਂ ਯਾਦ ਰਹੂੰ ਉਸ ਕੋ ਵੋਹ ਇਤਨਾ ਭੀ ਨਹੀਂ ਹੈ
ਖ਼ੁਦ ਯਾਦ ਨ ਆਏ ਮੁਝੇ ਐਸਾ ਭੀ ਨਹੀਂ ਵੋਹ।
ਉਸ ਸ਼ਖ਼ਸ ਕੀ ਫ਼ਿਤਰਤ ਭੀ ‘ਹਸਨ’ ਮੇਰੀ ਤਰਹ ਹੈ
ਜਲਤਾ ਹੁਯਾ ਸਹਰਾ ਭੀ ਹੈ ਪਯਾਸਾ ਭੀ ਨਹੀਂ ਵੋਹ।
======
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਖ਼ਵਾਬ ਅਪਨੇ ਮੇਰੀ ਆਂਖੋਂ ਕੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਕੇ।
ਤੂ ਕਹਾਂ ਹੈ ਮੁਝੇ ਨੀਂਦੋਂ ਕੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਕੇ।
ਮੇਰਾ ਆਂਗਨ ਤੋ ਬਗ਼ੈਰ ਤੇਰੇ ਮਹਿਕਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ
ਬਾਰਹਾ ਦੇਖਾ ਹੈ ਫੂਲੋਂ ਕੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਕੇ।
ਏਕ ਗੁਮਨਾਮ ਜਜ਼ੀਰੇ ਮੇਂ ਉਤਰ ਜਾਊਂਗਾ
ਅਪਨੀ ਕਸ਼ਤੀ ਕਭੀ ਲਹਿਰੋਂ ਕੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਕੇ।
ਕੈਸਾ ਸੂਰਜ ਥਾ ਕਿ ਫਿਰ ਲੌਟ ਕੇ ਆਯਾ ਹੀ ਨਹੀਂ
ਚਾਂਦ ਤਾਰੇ ਮੇਰੀ ਰਾਤੋਂ ਕੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਕੇ।
ਮੁਝ ਕੋ ਮਾਲੂਮ ਥਾ ਇਕ ਰੋਜ਼ ਚਲਾ ਜਾਏਗਾ
ਵੋਹ ਮੇਰੀ ਉਮਰ ਕੋ ਯਾਦੋਂ ਕੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਕੇ।
ਘਰ ਕੀ ਵੀਰਾਨੀ ਬਦਲ ਡਾਲੀ ਹੈ ਰੌਨਕ ਮੇਂ ‘ਹਸਨ’
ਸਹਨ ਕਾ ਪੇੜ ਪਰਿੰਦੋਂ ਕੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਕੇ।
=====
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਉਸ ਕਾ ਖ਼ਤ ਹੈ ਮੇਰੇ ਨਾਮ ਆਯਾ ਹੁਯਾ।
ਕਿਤਨਾ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੂੰ ਕਿਤਨਾ ਘਬਰਾਯਾ ਹੁਯਾ।
ਖ਼ੁਸ਼ਕ ਪੱਤੋਂ ਸੇ ਢਕੇ ਤਾਲਾਬ ਮੇਂ
ਹੈ ਖ਼ਿਜ਼ਾਂ ਕਾ ਚਾਂਦ ਦਫ਼ਨਾਯਾ ਹੁਯਾ।
ਘਰ ਮੇਂ ਭੀ ਹੈ ਚਿਹਰਾ ਖੋ ਜਾਨੇ ਕਾ ਡਰ
ਆਈਨਾ ਹੈ ਦਰ ਪੇ ਲਟਕਾਯਾ ਹੁਯਾ।
ਚਾਂਦਨੀ ਰਾਤੋਂ ਮੇਂ ਹੋਗਾ ਸਰਖ਼ਰੂ
ਜੋ ਸਮੰਦਰ ਕਾ ਹੈ ਠੁਕਰਾਯਾ ਹੁਯਾ।
ਖ਼ਵਾਬ ਸਾਕਤ * ਹੋ ਗਯਾ ਹੈ ਆਂਖ ਮੇਂ
ਜੈਸੇ ਕੋਈ ਸ਼ਹਿਰ ਪਥਰਾਯਾ ਹੁਯਾ।
ਉਸ ਕੋ ਬਿਨ ਦੇਖੇ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਤਾ ਹੂੰ ਮੈਂ
ਇਨ ਦਿਨੋਂ ਹੈ ਦਿਲ ਕੋ ਸਮਝਾਯਾ ਹੁਯਾ।
ਬਾਰਹਾ ਦੇਖਾ ਹੈ ਉਸ ਕੋ ਗ਼ੌਰ ਸੇ
ਵੋਹ ਹੈ ਜੈਸੇ ਚਾਂਦ ਸੇ ਆਯਾ ਹੁਯਾ।
ਆਧੀ ਰਾਤ ਕੋ ਸੁਬਹ ਕਾ ਤਾਰਾ ਭੇਜਾ ਹੈ।
ਉਸ ਨੇ ਮੁਝ ਕੋ ਅਪਨਾ ਚਿਹਰਾ ਭੇਜਾ ਹੈ।
ਧੂਪ ਬਹੁਤ ਤੀਖੀ ਹੈ ਮੈਨੇ ਲਿਖਾ ਥਾ
ਉਸ ਨੇ ਅਪਨੇ ਖ਼ਤ ਮੇਂ ਸਾਯਾ ਭੇਜਾ ਹੈ।
ਜਾਨੇ ਖ਼ੁਦ ਸੇ ਕੌਨ ਸਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੈ ਮੇਰਾ
ਅਕਸਰ ਅਪਨੇ ਆਪ ਕੋ ਤੁਹਫ਼ਾ ਭੇਜਾ ਹੈ।
ਉਸ ਕੀ ਆਂਖ ਸਮੰਦਰ ਹੈ ਤੋ ਮੈਨੇ ਭੀ
ਪਯਾਰ ਕਾ ਠਾਠੇਂ ਮਾਰਤਾ ਦਰੀਯਾ ਭੇਜਾ ਹੈ।
ਉਸ ਕੋ ਨਫ਼ਰਤ ਸਮਝੂੰ ਯਾ ਚਾਹਤ ਉਸ ਨੇ
ਪੀਲੇ ਫੂਲੋਂ ਕਾ ਗੁਲਦਸਤਾ ਭੇਜਾ ਹੈ।
ਜ਼ਰ * ਕੀ ਖ਼ਾਤਿਰ ਸਾਤ ਸਮੰਦਰ ਪਾਰ ‘ਹਸਨ’
ਘਰ ਵਾਲੋਂ ਨੇ ਮੁਝ ਕੋ ਤਨਹਾ ਭੇਜਾ ਹੈ।
=====
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਐਸਾ ਉਸ ਸ਼ਖ਼ਸ ਮੇਂ ਕਯਾ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਫੂਲੋਂ ਮੇਂ ਨਹੀਂ
ਜੋ ਭੀ ਤਿਤਲੀ ਹੈ ਉਸੀ ਓਰ ਉੜੀ ਜਾਤੀ ਹੈ।
ਜਬ ਭੀ ਤਨਹਾਈ ਮੇਂ ਆਤਾ ਹੈ ਕਭੀ ਉਸ ਕਾ ਖ਼ਯਾਲ
ਆਂਸੂ ਰੁਕਤੇ ਹੈਂ ਨ ਹੋਂਟੋਂ ਸੇ ਹੰਸੀ ਜਾਤੀ ਹੈ।
ਇਕ ਨਜ਼ਰ ਪਯਾਰ ਸੇ ਫਿਰ ਦੇਖ ਕਿ ਕੁਛ ਰਾਤੋਂ ਸੇ
ਏਕ ਖ਼ਵਾਹਿਸ਼ ਮੇਰੇ ਸੀਨੇ ਮੇਂ ਦਬੀ ਜਾਤੀ ਹੈ।
ਚਾਂਦ ਛੁਪ ਸਕਤਾ ਹੈ ਕਬ ਪੇੜ ਕੀ ਸ਼ਾਖ਼ੋਂ ਮੇਂ ‘ਹਸਨ’
ਯੂੰ ਹੀ ਪਗਲੀ ਹੈ ਵੋਹ ਸਖੀਓਂ ਮੇਂ ਛੁਪੀ ਜਾਤੀ ਹੈ।
=====
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਆਂਖੋਂ ਕੀ ਤਰਹ ਰਾਜ਼ ਹੈ ਖੁਲਤਾ ਭੀ ਨਹੀਂ ਵੋਹ।
ਸੈਲਾਬ ਭੀ ਬਨ ਜਾਤਾ ਹੈ ਦਰੀਯਾ ਭੀ ਨਹੀਂ ਵੋਹ।
ਇਸ ਬਾਰ ਜ਼ਮੀਂ ਆਂਖ ਕੀ ਬੰਜਰ ਹੀ ਰਹੇਗੀ
ਇਸ ਬਾਰ ਤੋ ਸਾਵਨ ਕਾ ਸੰਦੇਸਾ ਭੀ ਨਹੀਂ ਵੋਹ।
ਉਸ ਸ਼ਖ਼ਸ ਕੇ ਪਹਿਲੂ ਮੇਂ ਸਕੂੰ ਕਿਤਨਾ ਹੈ ਜਬ ਕਿ
ਗਿਰਜਾ ਨਹੀਂ, ਮੰਦਰ ਨਹੀਂ ਕਾਬਾ ਭੀ ਨਹੀਂ ਵੋਹ।
ਮੈਂ ਯਾਦ ਰਹੂੰ ਉਸ ਕੋ ਵੋਹ ਇਤਨਾ ਭੀ ਨਹੀਂ ਹੈ
ਖ਼ੁਦ ਯਾਦ ਨ ਆਏ ਮੁਝੇ ਐਸਾ ਭੀ ਨਹੀਂ ਵੋਹ।
ਉਸ ਸ਼ਖ਼ਸ ਕੀ ਫ਼ਿਤਰਤ ਭੀ ‘ਹਸਨ’ ਮੇਰੀ ਤਰਹ ਹੈ
ਜਲਤਾ ਹੁਯਾ ਸਹਰਾ ਭੀ ਹੈ ਪਯਾਸਾ ਭੀ ਨਹੀਂ ਵੋਹ।
======
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਖ਼ਵਾਬ ਅਪਨੇ ਮੇਰੀ ਆਂਖੋਂ ਕੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਕੇ।
ਤੂ ਕਹਾਂ ਹੈ ਮੁਝੇ ਨੀਂਦੋਂ ਕੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਕੇ।
ਮੇਰਾ ਆਂਗਨ ਤੋ ਬਗ਼ੈਰ ਤੇਰੇ ਮਹਿਕਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ
ਬਾਰਹਾ ਦੇਖਾ ਹੈ ਫੂਲੋਂ ਕੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਕੇ।
ਏਕ ਗੁਮਨਾਮ ਜਜ਼ੀਰੇ ਮੇਂ ਉਤਰ ਜਾਊਂਗਾ
ਅਪਨੀ ਕਸ਼ਤੀ ਕਭੀ ਲਹਿਰੋਂ ਕੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਕੇ।
ਕੈਸਾ ਸੂਰਜ ਥਾ ਕਿ ਫਿਰ ਲੌਟ ਕੇ ਆਯਾ ਹੀ ਨਹੀਂ
ਚਾਂਦ ਤਾਰੇ ਮੇਰੀ ਰਾਤੋਂ ਕੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਕੇ।
ਮੁਝ ਕੋ ਮਾਲੂਮ ਥਾ ਇਕ ਰੋਜ਼ ਚਲਾ ਜਾਏਗਾ
ਵੋਹ ਮੇਰੀ ਉਮਰ ਕੋ ਯਾਦੋਂ ਕੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਕੇ।
ਘਰ ਕੀ ਵੀਰਾਨੀ ਬਦਲ ਡਾਲੀ ਹੈ ਰੌਨਕ ਮੇਂ ‘ਹਸਨ’
ਸਹਨ ਕਾ ਪੇੜ ਪਰਿੰਦੋਂ ਕੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਕੇ।
=====
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਉਸ ਕਾ ਖ਼ਤ ਹੈ ਮੇਰੇ ਨਾਮ ਆਯਾ ਹੁਯਾ।
ਕਿਤਨਾ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੂੰ ਕਿਤਨਾ ਘਬਰਾਯਾ ਹੁਯਾ।
ਖ਼ੁਸ਼ਕ ਪੱਤੋਂ ਸੇ ਢਕੇ ਤਾਲਾਬ ਮੇਂ
ਹੈ ਖ਼ਿਜ਼ਾਂ ਕਾ ਚਾਂਦ ਦਫ਼ਨਾਯਾ ਹੁਯਾ।
ਘਰ ਮੇਂ ਭੀ ਹੈ ਚਿਹਰਾ ਖੋ ਜਾਨੇ ਕਾ ਡਰ
ਆਈਨਾ ਹੈ ਦਰ ਪੇ ਲਟਕਾਯਾ ਹੁਯਾ।
ਚਾਂਦਨੀ ਰਾਤੋਂ ਮੇਂ ਹੋਗਾ ਸਰਖ਼ਰੂ
ਜੋ ਸਮੰਦਰ ਕਾ ਹੈ ਠੁਕਰਾਯਾ ਹੁਯਾ।
ਖ਼ਵਾਬ ਸਾਕਤ * ਹੋ ਗਯਾ ਹੈ ਆਂਖ ਮੇਂ
ਜੈਸੇ ਕੋਈ ਸ਼ਹਿਰ ਪਥਰਾਯਾ ਹੁਯਾ।
ਉਸ ਕੋ ਬਿਨ ਦੇਖੇ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਤਾ ਹੂੰ ਮੈਂ
ਇਨ ਦਿਨੋਂ ਹੈ ਦਿਲ ਕੋ ਸਮਝਾਯਾ ਹੁਯਾ।
ਬਾਰਹਾ ਦੇਖਾ ਹੈ ਉਸ ਕੋ ਗ਼ੌਰ ਸੇ
ਵੋਹ ਹੈ ਜੈਸੇ ਚਾਂਦ ਸੇ ਆਯਾ ਹੁਯਾ।
=====
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਕੋਈ ਐਸਾ ਹਲ ਨਿਕਾਲੇਂ ਸਿਲਸਿਲਾ ਯੂੰ ਹੀ ਰਹੇ।
ਮਰ ਭੀ ਜਾਏਂ ਤੋ ਹਮਾਰਾ ਰਾਬਤਾ ਯੂੰ ਹੀ ਰਹੇ।
ਚਲਤੀ ਜਾਏ ਕਸ਼ਤੀ ਯੂੰ ਹੀ ਬਾਦਬਾਂ ਖੋਲ੍ਹੇ ਹੁਏ,
ਯੇ ਜਜ਼ੀਰੇ, ਯੇ ਧੂੰਆਂ, ਆਬ ਓ ਹਵਾ ਯੂੰ ਹੀ ਰਹੇ।
ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਜਾਏ ਦੁਖੋਂ ਕਾ ਯੇ ਪਹਾੜੀ ਸਿਲਸਿਲਾ
ਔਰ ਕ਼ਾਯਮ ਦੋ ਦਿਲੋਂ ਕਾ ਹੌਸਲਾ ਯੂੰ ਹੀ ਰਹੇ।
ਮੇਰੀ ਆਂਖੋਂ ਮੇਂ ਸਦਾ ਖਿਲਤੇ ਰਹੇਂ ਅਸ਼ਕੋਂ ਕੇ ਫੂਲ,
ਔਰ ਤੇਰੇ ਮਾਸੂਮ ਹੋਂਟੋਂ ਪਰ ਦੁਆ ਯੂੰ ਹੀ ਰਹੇ।
======
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਕੌਨ ਆਯਾ ਇਧਰ ਉਧਰ ਦੇਖਾ।
ਫੂਲ ਜਬ ਅਪਨੀ ਮੇਜ਼ ਪਰ ਦੇਖਾ।
ਉਸ ਕੋ ਮੌਸਮ ਕੇ ਸਾਥ ਆਨਾ ਥਾ
ਪੱਤਾ ਪੱਤਾ ਸ਼ਜਰ ਸ਼ਜਰ ਦੇਖਾ।
ਕਮਰੇ ਜੈਸੀ ਉਦਾਸੀ ਬਾਹਰ ਭੀ
ਜਬ ਭੀ ਖਿੜਕੀ ਸੇ ਝਾਂਕ ਕਰ ਦੇਖਾ।
ਆਂਖ ਲਗਤੇ ਹੀ ਖ਼ਵਾਬ ਦੇਖਾ ਔਰ
ਖ਼ਵਾਬ ਮੇਂ ਰੋਜ਼ ਅਪਨਾ ਘਰ ਦੇਖਾ।
ਉਸ ਨੇ ਕਲ ਸ਼ਾਮ ਫੂਲ ਕਯਾ ਭੇਜੇ
ਆਈਨਾ ਮੈਨੇ ਰਾਤ ਭਰ ਦੇਖਾ।
ਚਾਂਦਨੀ ਰਾਤ ਹੋ ਕਿ ਧੂਪ ‘ਹਸਨ’
ਅਪਨਾ ਸਾਯਾ ਹੀ ਹਮ ਸਫ਼ਰ ਦੇਖਾ।
********
ਔਖੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਅਰਥ - ਆਤਿਸ਼ ਫਸ਼ਾਂ – ਜਵਾਲਾ ਮੁਖੀ, ਆਸੇਬ – ਭੂਤ-ਪ੍ਰੇਤ ਦਾ ਅਸਰ, ਨਹਾਂ - ਲੁਕਿਆ ਹੋਇਆ, ਜ਼ਰ – ਪੈਸਾ, ਸਾਕਤ – ਖ਼ਮੋਸ਼, ਸ਼ਜਰ – ਰੁੱਖ
********
ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਮੂਲ ਉਰਦੂ ਤੋਂ ਪੰਜਾਬੀ ਲਿਪੀਅੰਤਰ – ਤਨਦੀਪ ਤਮੰਨਾ
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਕੋਈ ਐਸਾ ਹਲ ਨਿਕਾਲੇਂ ਸਿਲਸਿਲਾ ਯੂੰ ਹੀ ਰਹੇ।
ਮਰ ਭੀ ਜਾਏਂ ਤੋ ਹਮਾਰਾ ਰਾਬਤਾ ਯੂੰ ਹੀ ਰਹੇ।
ਚਲਤੀ ਜਾਏ ਕਸ਼ਤੀ ਯੂੰ ਹੀ ਬਾਦਬਾਂ ਖੋਲ੍ਹੇ ਹੁਏ,
ਯੇ ਜਜ਼ੀਰੇ, ਯੇ ਧੂੰਆਂ, ਆਬ ਓ ਹਵਾ ਯੂੰ ਹੀ ਰਹੇ।
ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਜਾਏ ਦੁਖੋਂ ਕਾ ਯੇ ਪਹਾੜੀ ਸਿਲਸਿਲਾ
ਔਰ ਕ਼ਾਯਮ ਦੋ ਦਿਲੋਂ ਕਾ ਹੌਸਲਾ ਯੂੰ ਹੀ ਰਹੇ।
ਮੇਰੀ ਆਂਖੋਂ ਮੇਂ ਸਦਾ ਖਿਲਤੇ ਰਹੇਂ ਅਸ਼ਕੋਂ ਕੇ ਫੂਲ,
ਔਰ ਤੇਰੇ ਮਾਸੂਮ ਹੋਂਟੋਂ ਪਰ ਦੁਆ ਯੂੰ ਹੀ ਰਹੇ।
======
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਕੌਨ ਆਯਾ ਇਧਰ ਉਧਰ ਦੇਖਾ।
ਫੂਲ ਜਬ ਅਪਨੀ ਮੇਜ਼ ਪਰ ਦੇਖਾ।
ਉਸ ਕੋ ਮੌਸਮ ਕੇ ਸਾਥ ਆਨਾ ਥਾ
ਪੱਤਾ ਪੱਤਾ ਸ਼ਜਰ ਸ਼ਜਰ ਦੇਖਾ।
ਕਮਰੇ ਜੈਸੀ ਉਦਾਸੀ ਬਾਹਰ ਭੀ
ਜਬ ਭੀ ਖਿੜਕੀ ਸੇ ਝਾਂਕ ਕਰ ਦੇਖਾ।
ਆਂਖ ਲਗਤੇ ਹੀ ਖ਼ਵਾਬ ਦੇਖਾ ਔਰ
ਖ਼ਵਾਬ ਮੇਂ ਰੋਜ਼ ਅਪਨਾ ਘਰ ਦੇਖਾ।
ਉਸ ਨੇ ਕਲ ਸ਼ਾਮ ਫੂਲ ਕਯਾ ਭੇਜੇ
ਆਈਨਾ ਮੈਨੇ ਰਾਤ ਭਰ ਦੇਖਾ।
ਚਾਂਦਨੀ ਰਾਤ ਹੋ ਕਿ ਧੂਪ ‘ਹਸਨ’
ਅਪਨਾ ਸਾਯਾ ਹੀ ਹਮ ਸਫ਼ਰ ਦੇਖਾ।
********
ਔਖੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਅਰਥ - ਆਤਿਸ਼ ਫਸ਼ਾਂ – ਜਵਾਲਾ ਮੁਖੀ, ਆਸੇਬ – ਭੂਤ-ਪ੍ਰੇਤ ਦਾ ਅਸਰ, ਨਹਾਂ - ਲੁਕਿਆ ਹੋਇਆ, ਜ਼ਰ – ਪੈਸਾ, ਸਾਕਤ – ਖ਼ਮੋਸ਼, ਸ਼ਜਰ – ਰੁੱਖ
********
ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਮੂਲ ਉਰਦੂ ਤੋਂ ਪੰਜਾਬੀ ਲਿਪੀਅੰਤਰ – ਤਨਦੀਪ ਤਮੰਨਾ
No comments:
Post a Comment